05 Jan 2015
Go Early To Your Polling Booths And Vote For Maithripala Sirisena:
Justice C.V. Wigneswaran, the Chief Minister, Northern Province has today urged Tamil speaking people to vote for Maithripala Sirisena contesting under the Swan symbol.
Issuing a statement a short while ago he said; “Let me urge you my dear brothers and sisters to go early to your polling booths and vote for Maithripala Sirisena contesting under the Swan symbol and not let the undemocratic measures that the government will most likely take, discourage you. I am reliably informed that they are poised to hinder the vote and possibly target several of us but we must remain strong. I urge you to vote as you did at the Provincial Council Elections. Hold strong and may God give you courage.”
We publish below the statement in full;
My dear brothers and sisters,
We live in confusing times. Oppressed, threatened, intimidated and discriminated against. We are at crossroads where there is no clear sign of resolution of our travails. Which path do we charter? To vote for MR or MS or any other contestant or to boycott the Election. I have grappled with this question as much as you have and have come to the conclusion that we have only one option- to vote for the Common Candidate, Maithripala Sirisena contesting under the Swan symbol. I will lay my thinking before you in the hope that it may help my Tamil speaking brothers and sisters from the North and East, from the Upcountry, from Colombo or from any other part of the Country to make your decision.
WigneshwaranAt the outset I must say that the TNA as a coalition party has made a decision to support the common candidate Maithripala Sirisena. It is not important whether their decision is right or wrong. Even those who say it was a wrong decision have not come out openly and asked others to vote for Mahinda. Of course I do not refer to the nondescripts who fawn upon Mahinda. Why I refer to this fact is because we Tamils, have been fractured and disunited, which has helped successive groups of politicians to take advantage of and decimate us. In these trying times, we must remain united. Not voting as the TNA has urged would portray us as a divided group with no political power. We have to show that we are a power to be reckoned with; that parties that come to power in the South need us to build coalitions. Voting in numbers will give us that respect and political bargaining power.
Very cogent arguments have been made by several informed groups and even two of my own councillors asking you to vote according to your conscience and in opposition to the TNA call to vote for the Common Candidate. Noteworthy is that no one is asking you to vote for the incumbent President contesting for an anti-democratic third term. In fact, my friends at the Tamil Civil Society Forum have in their recent public announcement stated that the current regime is ferociously implementing a programme aimed at destroying the collective existence of the Tamil people.
You, my brothers and sisters, have witnessed and are witnessing the oppression first hand.
In those circumstances is it not obvious that we should vote against the incumbent to ensure our survival as an ancient and culturally cohesive group? Can we do that by boycotting the election, spoiling the vote or voting for the lesser candidates? No, we cannot. For a vote to be against the incumbent and for that vote to be worthwhile it has to be cast for the Common Candidate. Thus if we want to put an end to our immediate travails and prevent our group from being destroyed we must vote for the only other candidate who can win.
Many questions have been raised about the coalition partners supporting the Common Candidate and whether the Common Candidate himself will continue the subjugation and suppression of the collective rights of the Tamil speaking people. The honest answer is we do not know for sure. But, we can say, that it will certainly be more difficult for him to do so. You must remember that he is a supported by a diverse coalition, including our Muslim brethren and the party led by Mano Ganesan largely supported by our Upcountry bretheren. He cannot therefore marginalise a particular group easily. His campaign is based on inclusiveness and democracy and therefore it will be very difficult for him to change it. He has also pledged to curb the authoritarian executive presidency and has put forward a credible plan to depoliticise the judiciary and the public service. That would go a long way in helping us vindicate our rights and fight against systematic discrimination. As long as we are faced with a dictatorship we can have no hope of a rights based solution. Opening up democratic space will help us speak to our Sinhalese brethren, who for the first time have understood what it is like to be under the heel of a dictator. They are in a position where they could understand our problems if the space opens up for discussion. The incumbent thrives on keeping us labelled as “terrorists” and there can be no hope of an exchange of ideas or building up of trust. Finally, the common candidate is a farmer’s son from Polonnaruwa who is aware of the problems of an agrarian society. He will be more likely to empathise with our concerns for land rights and our need to get back our agricultural lands.
Others are concerned that we will lose the momentum achieved in international fora. These people possibly fail to understand how these international fora work. Those processes will continue. They will only cease to operate if impartial domestic tribunals are set up and justice is obtained. If justice is obtained we have no reason to complain. It is because we don’t have faith in our domestic system that we seek support from the international community. Of course, given the current system the common candidate will face an uphill task in reinstating such faith, and until such time we will not give up our quest for justice. In any event Geneva would complete its assignment before we repair our Judiciary!
People have also voiced the concern that voting for the Common Candidate is a vote for the JHU, which is opposed to sharing of power with the Tamil speaking peoples. From a legal and moral perspective voting for a candidate who stands for multiple issues does not mean that you are supportive of all the issues of that candidate. This applies with stronger force when a person is supported by a diverse group with diverse interests. No one can claim that a vote for Maithripala Sirisena is a vote for the JHU. I see this as an opportunity to engage with members of the JHU who are committed to democracy and make them understand our problems.
Most importantly, a vote against the regime is a vote for democracy. We have said that the Sinhalese are suffering today because they turned a blind eye when we were being discriminated against and oppressed. We must not make the same mistake. We must show them that as Tamils, we will always support democratic processes and stand up to tyranny. We will win their respect and gratitude. Even if we don’t, our honour and dignity will remain unsullied.
Let me urge you my dear brothers and sisters to go early to your polling booths and vote for Maithripala Sirisena contesting under the Swan symbol and not let the undemocratic measures that the government will most likely take, discourage you. I am reliably informed that they are poised to hinder the vote and possibly target several of us but we must remain strong. I urge you to vote as you did at the Provincial Council Elections. Hold strong and may God give you courage.
Justice C.V.Wigneswaran
Chief Minister
Nrthern Province
Jan 2015
Friday Forum’s final appeal to fellow voters
January 3, 2015, 6:58 pm
The Friday Forum last week made what it called its "final appeal" to voters, whatever their political affiliations, to exercise their franchise after carefully considering the issues before the country. The following is the text of their appeal.
"In less than one week, the Sri Lankan electorate will go to the polls to elect a President who will hold office for the next six years. This is probably the most decisive election in Sri Lanka’s post-independence period, and one which will define the destiny of our country as never before. Exercising one’s franchise is both a right and a duty and we urge all Sri Lankans to do so. At this time the Friday Forum calls upon all Sri Lankans, whatever their political affiliation, to carefully consider the issues at stake when casting their vote. Our vote will determine the political, social and economic future of our country and that of our children for many years to come.
"Our statement of December 12 appealed to the various categories of officials responsible for the conduct of a free, fair and violence-free election. Since then we deeply regret that we have witnessed outrageous acts of violence like the clash in front of the UNP headquarters, violations of election law such as the continued display of posters and cut-outs, and the reported escape of Deputy Minister Nishantha Muthuhettigama to Singapore via the VIP lounge at the Bandaranaike Airport while being a suspect in a case of arson with a warrant issued for his arrest - none of which appear to have had any legal repercussions.
"This election gives us the opportunity to decide whether it is possible that we, our children and future generations will live in a country founded on the norms of participatory democracy, the rule of law and good governance, reinforced by an independent judiciary and public service. We must reflect on which of the choices before us best promises us a government which implements a model of sustainable and people-centred development, ensuring equitable allocation of resources and meeting the needs of all our people, particularly the most disadvantaged. When voting, we must choose which candidate is most likely to achieve what we want for ourselves and our children - a country where all communities will live in peace and harmony with respect and tolerance for our heritage of cultural, religious and ethnic diversity, and where we are all able to exercise our human rights guaranteed under the Constitution.
"This election gives us many choices as to the candidate we vote for and the Friday Forum urges all voters to exercise what is their constitutional right and civic duty, and vote. We call on our fellow voters to consider which candidate gives us the best opportunity to achieve democracy, rule of law, peace and harmony in Sri Lanka, for ourselves and future generations. This will not be achieved easily but the process must begin and we can make it happen."
The Friday Forum is an informal and self-financed group dedicated to democracy, good governance, human rights and the rule of law. It has for over five years sought to alert the public on issues concerning the rights of the citizen. We work on a non-partisan basis and have been critical of both the Government and Opposition.
*********************************************************************************
04 Jan 2015
Voting Scenarios:
Will it be third term and old politics, or a new President and new politics?
January 3, 2015, 5:52 pm
by Rajan Philips
Mahinda Rajapaksa won the 2010 presidential election polling 58% of the votes against Sarath Fonseka’s 40%. All he needs to do to win this time is to manage the leaks from that high water mark and make sure that his share of the vote stays above the 50% mark. He won the 2005 election by a squeaker with 50.29% of the votes and a vote difference of 180,786 over Ranil Wickremesinghe. He knows a win is a win even if he manages just one vote over his third presidential rival in 10 years. The narrowest of win will be good enough for Mahinda Rajapaksa(MR) and he has the state machinery to clampdown on outcries of fraud and to start his third term under a worse cloud of controversy than he will end his second term.
Maithripala Sirisena, on the other hand, may have to secure a more convincing victory to ensure a smooth transition from the MR regime and a strong mandate to swiftly implement the changes that he and the Opposition have been promising and that many in the UPFA governing alliance are silently waiting for. A ‘convincing victory’ would mean winning a majority of the 17 districts in the seven provinces in the south and a majority of the five districts in the two provinces in the North and East. In my view, this double majority will confirm Mr. Sirisena’s electoral credibility in the majority south, even as it will facilitate a new direction towards national reconciliation inclusive of those who are invariably excluded in the so called ‘majority of the majority’.
On a district wide basis, Mahinda Rajapaksa won 16 of the 22 districts in the 2010 presidential election, with Sarath Fonseka winning the remaining six (the two districts in the Northern Province, all three in the Eastern Province, and the Nuwara Eliya District in the Central Province). In the much closer 2005 election, Mahinda Rajapaksa (MR) and Ranil Wickremesinghe (RW) won 11 districts each, with RW winning all of the five districts in the North and East, all the three districts in the Central Province, and one each in the Western (Colombo), North Western (Puttalam), and Uva (Badulla) Provinces. There is no question that Ranil Wickremesinghe would have won the election handily, in 2005, if the LTTE had not issued the fatwa on the Tamil voters. Just over 1% voted in the Jaffna District that ranks third with over 700,000 votes after the vote rich Districts of Colombo and Gampaha (each totalling more than a million votes).
A ‘convincing victory’ for Maithripala Sirisena (MS) would mean that he wins more than the six districts in the south and west, while winning all or most of the five districts in the North and East. On the other hand, for President Rajapaksa, a narrow victory would mean that he manages to stem the erosion of his support (58% vote base and 16 districts) in 2010 from going below 50% and 11 districts he won in 2005. Given the collapsing course of the government campaign so far, not even President Rajapaksa will be expecting to do better on January 8 than what he did in 2010. The question for the President and his campaign team (which is mostly the President) is whether he/they will be able to hang on to the eleven districts that Mahinda Rajapaksa won in 2005. The corollary question for Maithripala Sirisena is how much better he can do than what Ranil Wickremesinghe (RW) did in 2005, even though Mr. Sirisena can win the 2015 election by winning just the 11 districts RW won in 2005 provided at least 50% of the voters in the Jaffna District turn out to vote. My argument is that he should do more, although he does not have to, and let me discuss the two questions by looking at the 22 electoral districts under three categories: Five Districts (in the North and East), Six Districts (that RW won in the south and west), and Eleven Districts (that MR won in 2005).
Five Districts in the North and East: President Rajapaksa did not win any of the five northeastern districts in either of the two elections he won in 2005 and 2010, and it is fair to assume that he will not win any of them even in 2015.The fact of the matter is that the President and the government did not make any special effort to win any of the five districts in the forthcoming election. On the contrary, the government campaign has been predicated on engineering a lack of support in the North and East to expand its vote base in the south and west. Put another way, it is the government that alienated the majority of the voters in the North and East and the voters there do not need any prompt from anybody as to which candidate they should be voting for. The Muslim political leaders in fact followed their followers to jump the government ship at the eleventh hour; otherwise they would have faced a hostile backlash at the next parliamentary election. The TNA has done itself good by sticking to the old Chelvanayakam principle: "we might lose everything, but let us keep our honour intact." The TNA’s decision to openly support Maithripala Sirisena should also shut up the lunatic Tamil boycott brigade, at least for now if not forever.
Six Districts in the South and West: These are the six districts (Colombo, Puttalam, Badulla, Kandy, Matale and Nuwara Eliya) that RW won in 2005. From an objective stand point, the common opposition candidate will not be worth the symbolic Swan he is flying on if he is not able to win every one of these districts in the January election. The dynamics of the two campaigns and electoral arithmetic are also strongly indicative of Maithripala Sirisena securing the six districts as RW did 2005, and perhaps with even greater vote margins in a number of them. Otherwise, all the hype and hoopla surrounding the opposition campaign will amount to nothing.
Eleven Districts in the South and West: President Rajapaksa won these districts (Gampaha, Kalutara, Kurunegala, Anuradhapura, Polonnaruwa, Galle, Matara, Hambantota, Ratnapura, Kegalle and Moneragala) in 2005 and again in 2010. Whether he will be able to retain all 11 districts for a third time, and which, if any, of these districts will be captured by Maithripala Sirisena is the central question of voting arithmetic of the January election. But that is not the only question. The potential shifts in these districts will be sharp indicators of public opinion in regard to the different issues that have been raised and canvassed in this campaign.
The shifts will also be indicative of the effectiveness of what might be called the ‘Sirisena Factor’ in this election; namely, the extent to which the opposition will be able to (1) peel away traditional SLFP voters who voted for Mahinda Rajapaksa in 2005 and 2010; and (2) attract new especially young voters to the opposition based on their revulsion to family bandyism, government corruption, and the abominable underworld of drug economy that are allegedly associated with the current regime. In the two districts of the North Central Province, the Sirisena Factor will also include the local pride in voting for ‘the son of the soil’ to become president of the country.
From any standpoint, Mr. Sirisena should win his two ‘home districts’, Polonnaruwa and Anuradhapura. Given the UNP’s strong showing in the Uva Provincial Election, Maithripala Sirisena should also be able to win Moneragala District in addition to Badulla District won by RW in 2005. The real bellwether district will be Gampaha. The Sirisena Factor should be highly effective for Maithripala Sirisena to not only ‘capture’ Gampaha for the joint opposition, but also ‘recapture’ it for the old SLFP of the Bandaranaikes from its new pretenders.
If Sirisena is able to win the five, the six and four of the eleven districts, as I have discussed, he will have a tally of 15 of the total 22 electoral districts in the island. That will give him the convincing victory comprised of the ‘double majority’ that I noted at the outset. The most one-sided assessment I have heard from an Opposition enthusiast is that the government’s only strong district is Kurunegala and that it is seriously vulnerable in every other district. This is far too optimistic even for my predispositions. At the same time, if Sirisena were able to win more than fifteen districts, his victory could quickly magnify from a convincing victory to a landslide victory.
As things stand, however, a narrow Mahinda win, convincing Maithripala win, as well as an electoral landslide – are all in the realm of possibilities with no certainties. What is both clear and certain are the unexpected directions that the campaign has been taken and the surprising new trends that have been emerging. Very clearly, the government did not anticipate and was not prepared for any of this, and has still not been able to plug the leak created by Mr. Sirisena’s defection in the voting vessel of the UPFA governing alliance. The leak is now wide open and others have been opening new leaks at every level of the once unassailable UPFA cauldron. On the other hand, the common opposition candidate is benefiting from the positively anarchic energy of the combined and independent campaigns carried out by the different opposition parties and groups, including the DNF, the UNP, the old SLFP loyalists, the JHU, the JVP, the TNA, and the Muslim political parties.
To what extent all of the leaks and erosions and shifts and opposition energies will translate into actual votes is something only the voters can tell us and we have to wait for their verdict. Meanwhile, we can only hope that the people in every part of the country will be allowed to exercise their vote freely and fearlessly, that the counting of the votes will be done in absolute fairness in accordance with every letter of the law, and that the main contenders will accept and abide by the verdict of the people in the true spirit of democracy.
03 Jan 2015
Political revolt roils Sri Lanka presidential vote
Associated Press By KRISHAN FRANCIS
18 hours ago
COLOMBO, Sri Lanka (AP) — Until just a few weeks ago, Sri Lanka's upcoming election seemed a mere formality. Nothing, it seemed, could keep President Mahinda Rajapaksa from rolling to a third term in office.
He was the president hailed as a king after crushing the Tamil Tiger rebels in 2009 and ending the island nation's 25-year civil war. He is a charismatic campaigner with vast campaign funds. He has turned the government into an extended family business, with politically powerful brothers, sons and nephews who can all help his candidacy.
But times change. Quickly.
An internal revolt now threatens Rajapaksa's hold on power. Health Minister Maithripala Sirisena, a close Rajapaksa aide and No. 2 in the president's Freedom Party, defected in a secretly choreographed news conference in late November, announcing he would run as an opposition candidate in Thursday's election.
Power, he said, has become too concentrated, and corruption epidemic.
....................................................................................................................................................
Is Rajapaksa facing defeat in Sri Lanka elections?
President Mahinda Rajapaksa hopes to be re-elected to a third term in Sri Lanka's election on Thursday. But what sort of a country has Sri Lanka become under Mr Rajapaksa and his brothers?
One day last month six astrologers were brought onto government television to discuss the prospects for the presidential election.
All six declared that not only would President Rajapaksa "secure a fabulous victory" but "nature" would "completely work against" anyone challenging him.
For nearly a decade Mahinda Rajapaksa has been the undisputed leader of Sri Lanka - perhaps I should really say "king" because that's how many of his fans refer to him.
He is frequently compared to a conquering Sinhalese monarch of ancient times.
Not so long ago state television featured a lullaby on how the "king" saved the country from the Tamil Tiger rebels.................
****************************************************************************
02 Jan 2015
Open letter to Salman Khan and Jacqueline Fernandez
Dear Salman Khan and Jacqueline Fernandez,
It was probably not your intention to be in the middle of this embarrassing political controversy. Clearly, all you wanted to do was visit your old friend Namal and distribute some spectacles in order to boost your charity. But, I must say, you two… the time you picked for this was just a little shortsighted.
It’s understandable that as you come from Mumbai (Jacqueline has been there for all of six years now…) you were ‘not aware of what was happening here.’ But by now you must know your friend Namal’s dad has been terribly busy trying to convince the people of Sri Lanka to re-elect him as president. And, well… things have not been going too well for him.
However, he must like you very, very much; because, just one week away from the elections, he and Namal and a whole lot of other people, (who should rightly be using every waking hour available to them to campaign for his re-election), actually spent a lot of time and money and resources helpingyou promote your charity. Bless them all.
Yes, in this light, as you said Salman, Namal’s dad is probably the ‘most humble person’ you have ever met. We, in our ignorance, assume that everyone else you know spends millions upon millions of other people’s money lining the streets of India with pictures of themselves.
Anyway, Jaqueline, we are sure that you would rather focus on other things “rather than this silly circus.” Apologies for inconveniencing you with our antics. But you are spot on. It is a bit of a circus here. Our media is rigged, our police is corrupt, our money is being robbed from us, our journalists are being threatened, our artistes are being beaten, our minorities are being silenced, our justice system is a joke, our constitution is an embarrassment and right now, there are lots and lots of people getting assaulted and intimidated for exercising their right to vote – and this, with the right sound track, could be material for a very funny circus scene.
Sorry that this irritates you. But you see, for us it’s a crisis. It’s been bleeding us to death – and its very important to us that it ends.
Finally, in all fairness to you, you may not have known the extent and depth of corruption that your friend’s family has unleashed upon this country, or how fed up, we, as citizens we are of them. But hopefully now you do. Now you do.
We anticipate that the next country you pick to promote your charity in, brings you less embarrassment and a little more respect.
Best Wishes,
Ruwanthie de Chickera
With reference to the following articles:
*********************************************************************
02 Jan 2015 - The Hindu
Rajapaksa can no longer count on rural Sinhala vote bank
Rajapaksa’s appeal among the rural Sinhalese population cannot be underestimated. However, with Maithripala Sirisena crossing over, there is a likely split in the rural vote base
The joint opposition’s bid to give President Mahinda Rajapaksa a tough fight in the January 8 presidential polls has resulted in a rarely seen phenomenon in Sri Lanka — a contest between two candidates with their roots in the country’s rural heartlands.
In the past, it has mostly been a competition between a candidate from the urban elite and one from the rural areas. Mr. Rajapaksa, whose roots lie in Hambantota, the rural Sinhala heartland in the south, entered the fray in 2005 against former Prime Minister Ranil Wickramasinghe, very much a member of the Colombo elite.
Sirisena’s constituency
However, in the January 8 elections, Mr. Rajapaksa will face a serious challenge from Maithripala Sirisena, who hails from the Rajarata, a region that resounds with more than a millennium of Sinhala culture and history.
The historic belt — which includes the island’s ancient capital of Anuradhapura and Polonnaruwa that Mr. Sirisena represents in Parliament — is in the North Central province, where a majority of the population depends on agriculture for their livelihood. Mr. Sirisena, also from Mr. Rajapaksa’s party, left the government in November to be named common opposition candidate.
The votes cast by the Sinhalese electorate will be decisive, with the main parties representing the island’s minority Tamils and Muslims backing the common opposition candidate.
The rural Sinhala vote has traditionally gone to the Mr. Rajapaksa’s Sri Lanka Freedom Party (SLFP). However, Mr. Sirisena’s candidature is likely to split that vote base, says Sinha Ratnatunga, editor of the widely-read Sunday Times.
The dent in Mr. Rajapaksa’s vote bank seems all the more likely especially with former President Chandrika Bandaranaike Kumaratunga, whose father S.W.R.D. Bandaranaike founded the SLFP, endorsing Mr. Sirisena.
Her political comeback after nearly nine years has not only induced confidence into the disgruntled SLFP old guard — tired of Mr. Rajapaksa allegedly promoting his family — but also signalled a potential split in the SLFP base itself.
With the United National Party (UNP) too backing him, it is the support of Ms. Kumaratunga and the traditional rural vote bank of the SLFP defectors that is expected to make up for the UNP’s weakness in rural constituencies.
The UNP, the main Opposition, has also not been entirely detached from the rural electorate, according to Kumudu Kusum Kumara, senior lecturer at Colombo University’s sociology department.
Some of its populist leaders have in the past come up with some “pro-poor policies” targeting the peasants, he argues. “But that image changed after the economy was opened up in 1977 under President J. R. Jayewardene’s leadership. More so after his protégé Ranil Wickramasinghe came to the helm,” he says.
That helped Mr. Rajapaksa drum up support among rural Sinhalese, particularly with his “war victor” trophy. After two successive terms, his appeal among the rural Sinhalese population cannot be underestimated. To them, he is that mighty leader who crushed the rebel Tigers and brought peace to their country.
Among this rural Sinhala population, particularly in southern Sri Lanka, Mahinda Rajapaksa has always had the support of women.
“They see him as the macho leader who saved their country by bringing the brutal war to an end,” says Mr. Ratnatunga, explaining their apparent loyalty to the incumbent.
Livelihood concerns
While rising costs, concerns over employment and livelihoods dominate rural Sri Lanka, including in the Sinhala heartland, it remains to be seen if issues like corruption and rising authoritarianism — some of the key campaign points of the joint opposition — will resonate with the average rural Sinhalese voter, he notes.
The government camp in its election rhetoric repeatedly flaunts its development thrust — plush expressways, ports and airports — but Sinhala youth appear to be following the implications of development keenly, whether in their own hometowns or in the cities they may work in. “They seem a little more sceptical of the development projects and tend to question them,” says Mr. Ratnatunga.
Urban-rural divide
Moreover, the rural youth are increasingly landing jobs in the city. The urban-rural divide does not necessarily stop them from understanding the nature of disparity, according to Mr. Kusum Kumara. “Many of them work in the cities and go back to their villages during the weekends. They are very much aware of the realities.”
According to him, there is a clear momentum in the rural and urban constituencies swinging in favour of the joint opposition. “This is a crucial, decisive, do-or die election for us.”
All the same, sections believe the momentum may very well be confined to urban areas. It is still not clear whether the opposition campaign has made any significant inroads into Mr. Rajapaksa’s core constituency of the rural Sinhalese voters, observed Jayadeva Uyangoda, professor of political science at the University of Colombo, in a recent article.
Whether Sri Lanka’s rural Sinhalese like Mr. Rajapaksa enough to give him a third term will be known in about a week from now.
(This is the first of a three-part series.)
****************************************************************************
http://dbsjeyaraj.com/dbsj/archives/36722
“Why I Would Vote for Maithripala Despite Reservations About His Coalition and Manifesto”
By Jayadeva Uyangoda
Less than two weeks more to the Presidential election, scheduled for January 08, 2015, the political temperature of the country is rising amidst incessant rain and unusually cold December weather. The signs are that violence may increase, for the simple reason that the stakes are quite high at this election.
At present, there is a discernible political trend in urban areas in favour of the opposition coalition and its Presidential candidate. This trend may or may not survive against the UPFA’s aggressive and resourceful propaganda campaign. However, two themes seem to have deeply penetrated into the political consciousness of the people across ethnic, social, and regional differences.The first is the desire for regime change, often articulated in two expressions: “these people have been in power for far too long,” and “it is time for change, isn’t it.”
By Jayadeva Uyangoda
Less than two weeks more to the Presidential election, scheduled for January 08, 2015, the political temperature of the country is rising amidst incessant rain and unusually cold December weather. The signs are that violence may increase, for the simple reason that the stakes are quite high at this election.
At present, there is a discernible political trend in urban areas in favour of the opposition coalition and its Presidential candidate. This trend may or may not survive against the UPFA’s aggressive and resourceful propaganda campaign. However, two themes seem to have deeply penetrated into the political consciousness of the people across ethnic, social, and regional differences.The first is the desire for regime change, often articulated in two expressions: “these people have been in power for far too long,” and “it is time for change, isn’t it.”
Besides the syndrome of regime fatigue, these expressions show a shared and powerful critique of the style of governance which President Rajapaksa promoted after 2009. The second is the deep resentment of rampant corruption and unchecked abuse of power, which many people consider as the most negative feature of the UPFA regime during the past few years. However, the government seems to be rather oblivious to these public perceptions.
The election campaign as it has unfolded so far, also shows that the opposition has won the battle for public attention in terms of ideas, at least for the moment. President Rajapaksa’s propaganda campaign seems to have suffered a setback because of its lack of new ideas that can appeal to the political imagination of the masses. His key campaign theme of regime continuity for further economic and infrastructure development, political stability, consolidating a strong state, and personal gratitude for winning the war against the LTTE does not seem to have led to much public excitement. The old and cerebral slogans so far deployed in the UPFA campaign show that President Rajapaksa and his camp are running short of new political ideas that can move the electorate, or even simply help retain its voter base. Meanwhile, what largely remains as the greatest electoral strength of President Rajapaksa is his personal appeal to the largely Sinhalese electorate. It is still not clear whether the opposition campaign has made any significant inroads into President Rajapaksa’s core constituency of the rural Sinhalese voters.
While the UPFA coalition has begun to disintegrate, its links with some major social constituencies, particularly in the urban areas and among the minorities, have also become fragile. This has created a condition of vulnerability for the UPFA regime. The increasing aptitude for violence demonstrated by the UPFA’s campaign troopers is an indication of a desperate reaction to this apparent crisis of the regime as well as of the Presidential election campaign.
While the election campaign is progressing, some of the central themes of the opposition campaign are also getting greater political legitimacy and public attention. ‘A regime change for political change’ is the key thematic slogan of Maithripala Sirisena-UNP-JHU campaign. The government’s continuing display of its willingness to abuse state power and resources for partisan gains, the unmitigated sense of arrogance some of its leaders continue to demonstrate in public, and their contempt for the rules and norms of democratic political conduct are the ideal behaviour that any opposition candidate can expect from a ruling party during an election campaign. It is probably too late now for the UPFA government to alter its strategy which willy-nilly is helping its opponents. Thus, the election campaign can only become more and more aggressive.
“Change or no change” is the key theme in this Presidential election. And a change is necessary, not just to bring Maithripala Sirisena and the disparate coalition of his new political friends into power. A regime change is necessary for the survival of Sri Lanka’s democracy. If there is no regime change, a change of the style of governance by the present incumbent is crucial for democracy’s survival.
As I see it, a regime change is necessary for Sri Lanka today to re-establish the fundamental democratic principle that a regime and the state are not one, but two distinct entities that should never be fused into one. The greatest setback that Sri Lanka’s democracy has suffered, particularly during President Rajapaksa’s second term, is his inclination to erase the distinction between himself as the President, his UPFA regime and the Sri Lanka state.
Indeed, the identification of the individual ruler sitting at the top with the regime and the state under his tight control is the most decisive blow which Sri Lanka’s democracy received under the post-18th Amendment constitutional order of Sri Lanka. Unless this process is stalled decisively, Sri Lanka’s democracy might unfortunately require a bloodbath for its regeneration, as it has happened in many other countries. That is why a peaceful transfer of power to a new regime after the Presidential election on January 08 is so crucially important for Sri Lanka’s democracy. That is also why I would vote for Maithripala Sirisena, despite many reservations I have with his coalition and its policy manifesto.
Since 1977, Sri Lanka’s democracy has suffered enough under a strong government led by a stronger leader. Citizens of Sri Lanka now need a political breathing space under a new ruler, a new regime that will re-conceptualize the notions of a ‘strong leader’ and ‘strong state’ in terms of democracy, accountability, humility, modesty, and humane governance. At least the rhetoric of the opposition campaign carries this message. Democracy, backed by checks and balances and rule of law, is not a source of weakening the state, as some appear to propagate. Rather, it is deviations from democracy that weaken the state, undermines its authority and legitimacy.
A new regime should also totally abandon the strategy of inducement to corruption, and the ever willingness to use intimidation and fear as political weapons. If these ever were characteristics of a strong government or a strong ruler, they were indeed tactics of power advocated centuries ago, famously by Kautilya and Machiavelli, for pre-modern, pre-democratic, and autocratic rulers whose sole goal in life was maintaining power in its most naked form.
Actually, the notions of strong state and strong government, which have evolved in Sri Lanka since 1977 and gained a new momentum during the past few years are both pre and anti-democratic. They should be totally abandoned by Maithripala Sirisena as well as Mahinda Rajapaksa. They should be replaced by an alternative and democratic notion of a strong ruler, a strong government, and a strong state. It should be a state and a regime strong in their democratic commitments, the democratic character, and democratic resources. In the new concept, democracy, human rights, checks and balances, rule of law, and institutional autonomy of the judiciary, the police and the armed forces, and other institutions of supervision and accountability should constitute the elementary principles of governance. They should not be made subservient to the visions for personal glory of the ruler. This is a fundamental lesson which Messrs Rajapaksa and Sirisena should learn from Sri Lanka’s recent political history.
Despite many shortcomings of Maithripala Sirisena’s campaign and the policy manifesto, its basic merit is that it has re-introduced to Sri Lanka’s political debate an approach to politics, political power, and the qualities of the ruler, which is an alternative to the one practiced by the current UPFA regime. It promises a crucial shift in the style of the ruler as well as the style of governance. At a time when there are no fundamental policy differences between the ruling party and the opposition, distinctions in personality and the styles of governance do matter a great deal in making political choices.
If the opposition candidate wins, the new coalition regime might or might not carry out its promise of re-democratization. As the experience shows, opposition parties are usually better democrats when they are seeking power. This is a risk inherent in the politics of regime change and the democratic forces and voters should be aware of it. Despite those limitations, a regime change in the present moment of Sri Lanka’s politics will re-open and broaden the space for the social struggle for democratization. That struggle will have to continue even despite, and after, a regime change, and perhaps against the same regime that we as voters might want to bring into power. That is why politics in post-civil war Sri Lanka has become an unending and permanent struggle for democracy.
If a regime change happens in January, it is most likely to be a turning point for the betterment of Sri Lanka’s political change. It will regenerate the idea that political power is a temporary responsibility that should be exercised with humility, and not as a personal endowment or a tool for individual glory. That is also why I want to vote for a democratic regime change.
Courtesy:The Island
**********************************************************************************************
Mahinda vs. Maithri: Frenzied contest races to final week
Published : 12:00 am January 1, 2015 | 1,863 views | One comment | 
| E-mail to friend
- A few months ago, President Mahinda Rajapaksa quipped that faced with a lack of opposition, his Government had to step into play the role. Supremely confident of victory, he sought re-election two years ahead of schedule. How does he come to be fighting tooth and nail for survival against an Opposition that was in all kinds of disarray only four weeks ago?
| E-mail to friend31 dec 2014
Sri Lanka
Last days of the Raj?
Encouragingly, Mahinda Rajapaksa faces a real battle to win re-election as president; better still if he loses it
Jan 3rd 2015 | From the print edition
WHEN he called a presidential election for January 8th, two years before he had to, Percy Mahinda Rajapaksa must have been confident of victory. Provincial elections had shown that his once unassailable popularity was waning. But the opposition was fractured, the economy was doing well and incumbency bestows benefits, both legitimate and nefarious. Mr Rajapaksa, who fosters myths that portray him as the reincarnation of a great king from Sri Lanka’s south, seems to have expected re-anointing. Something close to the 57% vote share which saw him re-elected to a second term in 2010 seemed achievable. Now, barring outlandish rigging, it would be a surprise. Mr Rajapaksa may still, just, be the favourite (see article). But the contest will be very close-fought.
Mr Rajapaksa’s popularity has rested on his role in ending Sri Lanka’s 26-year civil war, with the rout in 2009 of the Tamil Tigers, a vicious, fascistic group but one that represented the opposition of the largely Hindu Tamil minority to discrimination favouring the ethnic-Sinhalese, Buddhist majority (about 70% of the population). Victory was ruthless and bloody, costing thousands of civilian lives. Charges that the army, like the Tigers, committed war crimes have been dismissed by the government, and have not bothered Sinhalese voters. Indeed, Mr Rajapaksa has bolstered his appeal by portraying himself as a patriot defending his country from foreign sniping.
That divisiveness is one reason for turfing him out, but there are plenty of others. He has done little to contain the spread of an ugly strain of anti-Muslim prejudice. He has stacked the administration with his family (four brothers, a son and a nephew are important politicians). Corruption has worsened. Mr Rajapaksa has used his big parliamentary majority to undermine the independence of the judiciary and to tamper with the constitution—removing the two-term limit on presidential tenures, for example, strengthening an already overpowerful “executive presidency” and failing to do anything to afford Tamils the autonomy the constitution promises them. Probing journalists and social activists have lived in fear. Resentful of the West’s irksome harping on human rights, Mr Rajapaksa has drawn his country closer to China’s orbit, where the flows of aid and credit are not hampered by such concerns.
Keeping them honest, Abe
If Mr Rajapaksa falls it will not be to a popular uprising but because of anger at rising prices, corruption and one-family rule—and murky political manoeuvres. His opponent, Maithripala Sirisena, now compared by the Rajapaksas to Judas, was health minister until November and a leading light in the family’s party. The opposition has rallied around Mr Sirisena as the best hope of ending the drift to a dynastic dictatorship. The government’s Muslim coalition partners, for example, have deserted, along with some of the ruling party.
Mr Sirisena is hardly a beacon of hope for the Tamils: he was acting as defence minister in the nightmarish final fortnight of the war. Yet electing him instead of Mr Rajapaksa is a necessary first step towards curing some of the country’s ethnic ills. Under him it is at least possible to imagine the genuine national reconciliation that Sri Lanka needs if it is to enjoy lasting stability. Just as important, electing Mr Sirisena may also be the only way of saving Sri Lankan democracy, vindicating Abraham Lincoln with the proof that Mr Rajapaksa cannot fool even most of the people all of the time.
27 Dec 2014
Executive Presidency must be abolished
An interview with Victor Ivan
December 25, 2014, 6:42 pm
Ravaya editor Victor Ivan has emerged in recent times as one of the most vocal critics of president Mahinda Rajapaksa’s decision to seek a third term in office. He is also critical of the executive presidential system itself and has called for its abolition. In this interview, staffer C. A. Chandraprema speaks to Ivan about the call to abolish the executive presidential system, the question of political stability and the candidacy of Mahinda Rajapaksa.
Q. Let’s leave aside for a moment the question who WILL win this presidential election. Who do you think SHOULD win?
A. My personal view is that at this moment President Mahinda Rajapaksa should be defeated. I see the origins of the present situation in the manner in which we gained our Independence. In contrast to us, the Indians had a keen understanding of colonialism and a clear intention of taking forward the concepts of the national state and the institutions of democracy. The Indians turned the freedom struggle into an attempt to build a nation by reducing religious strife and caste oppression. But, in Sri Lanka, no leader whether Sinhala, Tamil or Muslim had that vision.
Q. India may have given a degree of self rule to language based territorial units which are as large as countries in their own right and they may have put in place systems to combat the worst aspects of the caste system, but what we saw in India in recent times was crippling political instability. India did not have a stable government from the time Rajiv Gandhi died in 1991 until Modi was elected this year. The main weakness in the Indian constitution is that the framers never provided for a situation where the national level political parties like the Congress Party would lose power in the states. They had never envisaged the rise of regional political parties. So India was beset with political instability. That is the last thing we want here.
A. I don’t subscribe to that view. The Indians followed a very enlightened process in the promulgation of their constitution. They took three years to accomplish that task. They looked far into the future and put in place systems that would suit any situation that would arise. In Sri Lanka we started off with differences in religion, in caste, and in ethnicity. Every ethnic group had stereotyped jibes and jokes about other communities. At times the Sinhalese and the Tamils shared the same stereotyped view of the Muslims. There were stereotyped jibes and jokes about caste groups. We obtained independence without shedding any blood. But, three decades after independence we faced limitless bloodshed. We are caught up in three decade cycles. From 1948 to 1978 was one cycle. During that first cycle, there were problems, but they were not unmanageable in scale. But, when we came to the second three decade period, the crisis careered out of control and there was large scale bloodshed.
http://www.island.lk/index.php?page_cat=article-details&page=article-details&code_title=116605
**********************************************************************************************
27 Dec 2014
ජනාධිපතිවරණයේදී පොලිසියේ කාර්යභාරය
ශ්රී ලංකා ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථාවේ 17 වැනි සංශෝධනයට අනුව ජනාධිපතිවරණය පැවැත්වීමේ බලතල හිමිව තිබුණේ ජාතික මැතිවරණ කොමිසමටය. එහෙත් එකී වැදගත් සංශෝධනය දැනට ව්යවස්ථාපිතව අවලංගු කර ඇති බැවින් එම කොමිසමට පැවරෙන බලතල ක්රියාත්මක කිරීම මැතිවරණ කොමසාරිස්වරයාට හිමි වෙයි.
ජනාධිපතිවරණයකදී අපේක්ෂකයකු වෙනුවෙන් සැරසිලි කිරීම, ඡන්ද අපේක්ෂකයකුගේ ඡායාරූප හෝ එකී කොඩි එල්ලීම සැරසිලි, ඡායාරූප, විනාශ කිරීම විරුද්ධ පාක්ෂිකයන් විසින් 1981 අංක 15 දරන ජනාධිපතිවරයකු තෝරා ගැනීම පිළිබඳ පනත යටතේ වරදක් ලෙස සඳහන් කෙරේ.
නීතිය අනුව අවසර ඇත්තේ රැස්වීමක් පැවැත්වෙන රැස්වීම් භූමියේ සැරසිලි කිරීම සහ අපේක්ෂකයාගේ ඡායාරූප එම ස්ථානයේ පමණක් ප්රදර්ශනය කිරීමය.
ජනාධිපති අපේක්ෂකයා ගමන් කරන රථයේද ඔහුගේ ඡායාරූපය කොඩි හෝ සැරසිලි කිරීම්වලට නීතියෙන් අවසර ඇත. ජනාධිපති අපේක්ෂකයාගේ ප්රධාන මැතිවරණ කාර්යාලවලද සැරසිලි කිරීම, කොඩි එල්ලීම සහ ඡායාරූප ප්රදර්ශනය කිරීම්වලට අවසර තිබේ.
ශ්රී ලංකා ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථාවේ 17 වැනි සංශෝධනයට අනුව ජනාධිපතිවරණය පැවැත්වීමේ බලතල හිමිව තිබුණේ ජාතික මැතිවරණ කොමිසමටය. එහෙත් එකී වැදගත් සංශෝධනය දැනට ව්යවස්ථාපිතව අවලංගු කර ඇති බැවින් එම කොමිසමට පැවරෙන බලතල ක්රියාත්මක කිරීම මැතිවරණ කොමසාරිස්වරයාට හිමි වෙයි.ජනාධිපතිවරණයකදී අපේක්ෂකයකු වෙනුවෙන් සැරසිලි කිරීම, ඡන්ද අපේක්ෂකයකුගේ ඡායාරූප හෝ එකී කොඩි එල්ලීම සැරසිලි, ඡායාරූප, විනාශ කිරීම විරුද්ධ පාක්ෂිකයන් විසින් 1981 අංක 15 දරන ජනාධිපතිවරයකු තෝරා ගැනීම පිළිබඳ පනත යටතේ වරදක් ලෙස සඳහන් කෙරේ.
නීතිය අනුව අවසර ඇත්තේ රැස්වීමක් පැවැත්වෙන රැස්වීම් භූමියේ සැරසිලි කිරීම සහ අපේක්ෂකයාගේ ඡායාරූප එම ස්ථානයේ පමණක් ප්රදර්ශනය කිරීමය.
ජනාධිපති අපේක්ෂකයා ගමන් කරන රථයේද ඔහුගේ ඡායාරූපය කොඩි හෝ සැරසිලි කිරීම්වලට නීතියෙන් අවසර ඇත. ජනාධිපති අපේක්ෂකයාගේ ප්රධාන මැතිවරණ කාර්යාලවලද සැරසිලි කිරීම, කොඩි එල්ලීම සහ ඡායාරූප ප්රදර්ශනය කිරීම්වලට අවසර තිබේ.
******************************************************************************
20 Dec 2014
මැකෝ මේ මොකෝ
http://www.divaina.com/2014/12/20/editor.html
"ආතතිය" (Strss) යන්න මෙරට ජනප්රිය වීමට හේතු වූයේ ආතතියෙන් පෙළෙන්නන් නිසා හෝ මනෝවෛද්ය විශේෂඥයන් නිසා නොවේ. "ආතතිය" ජනප්රිය වචනයක් බවට පත් කළේ හිටපු මැතිවරණ කොමසාරිස්වරයකු වූ දයානන්ද දිශානායකය. දයානන්ද දිශානායක 2010 ජනාධිපතිවරණය අවසන් වන විට තමන් පෙලුණු ආතතිය ගැන කීමම ජනතාව තුළ ඇති කළේ හාස්යයකි. තමන්ට පැවරී තිබෙන බලතල හමුවේ නීතිය හරි හැටි ක්රියාත්මක නොකර එතුමා එය "හිසරදයක්" බවට පත්කර ගැනීම ජනතාවගේ හාස්යයට හේතුවීම වැළැක්විය නොහැකි විය.
වර්තමාන මැතිවරණ කොමසාරිස් මහින්ද දේශප්රිය ආතතියෙන් පෙළෙන බවක් පෙනෙන්නට නැත. එහෙත් ඉඳහිsට තමාගේ පූර්වයා අනුව යමින් හාස්ය මතු කරන්නට උත්සාහ දරන්නේ ජනතාව තුළ ආතතිය ඇති කරමින් නොව පිස්සු වට්ටමිණි.
පසුගිය 18 වැනිදා උදේ වරුවේ "වියරුවට එරෙහිව වීදියේ විරෝධය" නමින් රාජගිරිය මැතිවරණ කොමසාරිස් කාර්යාලය ඉදිරිපිටදී උද්ඝෝෂණයක් පැවැත්විණි. එය සංවිධානය කර තිබුණේ පොදු අපේක්ෂකයාගේ මැතිවරණ ප්රචණ්ඩ ක්රියා නිරීක්ෂණ ඒකකය මගිනි. උද්ඝෝෂණය සඳහා සහභාගි වූ දේශපාලනඥයන් මැතිවරණ කොමසාරිස්වරයා හමුවීමට ඔහුගේ කාමරයට පැමිණෙන අතරවාරයේ ඔවුන් තුෂ්ණිම්භූතව යන්නේ මැතිවරණ කොමසාරිස්වරයාම එම සටන් පාඨ හඬනගා කියවමින් සිටින ආකාරය ඇසුණු නිසාය.
"පොදු දේපළ බලෙන් අරන්.... ලා කටවුට් ගහනවා... ඒ කණුවල එල්ලීගෙන ජනතාවට විරිත්තනවා..."
"රාජකාරි පැහැර හැරලා... මැකෝ ඉඳන් බුලත් කනවා....
ජොලි සීයාගේ මල්ලි වගේ ජනතාවට බණ කියනවා..."
ආදී වශයෙන් වූ සටන් පාඨ ඒවායෙහි අන්තර්ගත වී තිබිණි.
මැතිවරණ කොමසාරිස්වරයා අදාළ විපක්ෂ දේශපාලනඥයාට පවසා තිබුණේ තමන් මේ තරම් වැඩ කරද්දීත් එසේ සටන් පාඨ කීම එතරම් සුදුසු නොවන බවය.
මැතිවරණ කොමසාරිස්වරයා බකං නිලාගෙන සිටින බවක් හෝ වැඩ නොකරන බවක් මේ වනතුරුත් කිසිවකු කියන්නේ නැත. අතීත පළාත් පාලන මැතිවරණවලදී කීවේත් නැත. ඉදිරියේදී එසේ නොකියන්නට වාසනාව ලැබේවා යෑයිද පතමු. ගැටලුව එය නොවේ. මැකෝ වැඩ කළාට "වැඩේ නිවැරැදිව" නොවීමය. වැඩේ හරියටම ටක්කෙටම කරන්න අවශ්ය බලතල මැතිවරණ කොමසාරිස්වරයාට උපරිමයෙන්ම ලැබී ඇත. එහෙත් වැඩ කරනවා යනු ලිපි ලේඛන හෝ සාකච්ඡා මගින් මේවා මෙසේ නොවිය යුතු යෑයි කියනවාට වඩා වැඩි යමකි. ඒ නිසාම පොදු විපක්ෂය සිය සටන් පාඨය ලෙස යොදාගෙන තිබුණේ "වැඩ කෝ මැකෝ" ලෙස නොව "යුක්තිය කෝ මැකෝ" ලෙසිනි.
සැබවින්ම මේ මොහොතේ පක්ෂ විපක්ෂ කවරකු හෝ බලාපොරොත්තු වන්නේ යුක්තියයි. එය එසේ නිවැරැදිව ඉටුවන වගක් පසුගිය සති කීපය පුරාම සිදුවූ සිදුවීම්වලින් පෙනෙන්නේ නැත.
පොඩි පොඩි වැඩවලින් මැරකම්වලින් පටන් ගත් ගේම පත්තු වූයේ වඳුරඹ පොදු අපේක්ෂකයාගේ වේදිකාවට ගිනි තැබීමත් සමගිනි. ඊට අමතරව කතුවැකි සිය ගණනක් පිරවිය හැකි තවත් සිදුවීම් ගණනාවකි.
ඒවා මැතිවරණ ප්රචණ්ඩ ක්රියා, අයථා ලෙස රාජ්ය දේපළ, බලය පරිහරණය කිරීම, මැතිවරණ නීති රීති උල්ලංඝනය කිරීම ආදී වශයෙන් කොටස් ගණනකට බෙදා දැක්විය හැකිය.
වඩාත් ෙ€දජනකම කාරණය වන්නේ මේ ප්රචණ්ඩත්වය වැඩි වශයෙන් වපුරන්නේ "සුරක්ෂිත ශ්රී ලංකාවක්" පතන පාර්ශ්වයෙන්ම වීමය. "මෙච්චර වැඩ කරලත්, මටමයි බණින්නේ" යනුවෙන් මැකෝ කියන කතාව විහිළුවට ලක්වන්නේ ඒ නිසාය. වඳුරඹ වේදිකාවට ගිනි තැබීම ගැන අපක්ෂපාතී පරීක්ෂණයක් පවත්වන්නට යෑයි පොලිස්පතිවරයාට කියන්නේ මැකෝ නොව ජනාධිපතිවරණයේ අපේක්ෂකයෙක් වන වත්මන් ජනාධිපතිවරයාය. ඉතිං මැකෝගේ කතාව විහිළුවට ගැනීමට සිදුවීම කොතරම් සාධාරණද?
එක් මැතිවරණ කොමසාරිස්වරයෙක් ආතතියෙන් පෙළෙන කාලයෙත් වත්මන් මැතිවරණ කොමසාරිස් විහිළු කරන කාලයෙත් ආතතියෙන් පෙළෙමින් නොව "පිස්සු වැටී" සිටින්නේ ජනතාවය.
එහෙව් ජනතාවක් "මැකෝ මේ මොකෝ" යනුවෙන් යුක්තිය ඉල්ලීම සාධාරණය.
................................................................................................................................................................
16 Dec 2014
Burning issues facing Sri Lanka ahead of January polls
COLOMBO, 16 December 2014 (IRIN) - As Sri Lanka gears up for a presidential election five years after the end a long separatist rebellion, the country, especially the war-scarred North, faces a raft of unresolved chronic problems. Analysts regard many of them as long-term drivers of conflict.
The front-runners in the January poll are incumbent President Mahinda Rajapaksa, who is seeking an unprecedented third term (thanks to a constitutional amendment passed by the ruling United People’s Freedom Alliance (UPFA), and his former minister of health, Maithripala Sirisena. Both are southerners.
Neither candidate has released his campaign platform. In Sri Lanka’s former war zone in the North, there is widespread apprehension that post-war issues are unlikely to take top-billing.
“It is an election dictated by two personalities from the majority community influenced by issues current to the majority community. So far we have not seen either of them showing any signs that they are sensitive to the issues of the minorities,” said Ponnadurai Balasundarampillai, the former vice chancellor of Jaffna University in northern Jaffna.
“Whoever wins in January, core questions around national identity - issues ofdevolution of power, of accountability and reconciliation, and of the equal status of Tamils and Muslims in a Sinhala majority state - will remain contentious. They will require deft handling if greater instability is not to result,” the International Crisis Group warned in a recent report.
“If any new president wants to bring normalcy back to the North, then he should be prepared to take decisions that have been long overdue,” said Balasundarampillai.
He added that given the southern background of the two leading candidates, chances of such major policy changes taking place soon were slim.
“For a Southern leader, these decisions are not as simple or straightforward as they appear in the North,” said Balasundarampillai,said Balasundarampillai, who lived through the 26-year war in northern Jaffna and is one of the region’s most prominent political analysts. He said Southern politicians historically take a hardline stance against power devolution in favour of a powerful national government.
The front-runners in the January poll are incumbent President Mahinda Rajapaksa, who is seeking an unprecedented third term (thanks to a constitutional amendment passed by the ruling United People’s Freedom Alliance (UPFA), and his former minister of health, Maithripala Sirisena. Both are southerners.
Neither candidate has released his campaign platform. In Sri Lanka’s former war zone in the North, there is widespread apprehension that post-war issues are unlikely to take top-billing.
“It is an election dictated by two personalities from the majority community influenced by issues current to the majority community. So far we have not seen either of them showing any signs that they are sensitive to the issues of the minorities,” said Ponnadurai Balasundarampillai, the former vice chancellor of Jaffna University in northern Jaffna.
“Whoever wins in January, core questions around national identity - issues ofdevolution of power, of accountability and reconciliation, and of the equal status of Tamils and Muslims in a Sinhala majority state - will remain contentious. They will require deft handling if greater instability is not to result,” the International Crisis Group warned in a recent report.
“If any new president wants to bring normalcy back to the North, then he should be prepared to take decisions that have been long overdue,” said Balasundarampillai.
He added that given the southern background of the two leading candidates, chances of such major policy changes taking place soon were slim.
“For a Southern leader, these decisions are not as simple or straightforward as they appear in the North,” said Balasundarampillai,said Balasundarampillai, who lived through the 26-year war in northern Jaffna and is one of the region’s most prominent political analysts. He said Southern politicians historically take a hardline stance against power devolution in favour of a powerful national government.
IRIN talked to a number of experts to summarize leading concerns ahead of the 8 January presidential poll.
• The North’s economy - In the three districts that bore the worst of fighting, the poverty rate is more than twice the national rate of 6.7 percent (Mullaithivu 28 percent [a national high], Kilinochchi 12.7 percent and Mannar 20.1 percent). Unemployment rates also remain similarly high. “One of the primary reasons for the very limited improvements in the livelihoods of the people in the North and East is the severe limitations imposed on the operations of NGOs - local, national, and international - as a result of the security phobia of the state in the aftermath of the civil war,” said Muttukrishna Sarvananthan, who heads the Point Pedro Institute of Development in Jaffna.
• National reconciliation - More than five years after the end of the conflict, a root cause for the bloodshed, the demand for more regional power, remains unaddressed. The victory of Tamil National Alliance (TNA) at the September 2013 Northern Provincial Council election was seen by many as an overwhelming endorsement by the northern population of the TNA’s demand for more autonomy. However, the Provincial Council and Colombo remain at loggerheads on almost everything, with a governor (former high-ranking military official) appointed by the president accused of clipping the Council’s powers.• The North’s economy - In the three districts that bore the worst of fighting, the poverty rate is more than twice the national rate of 6.7 percent (Mullaithivu 28 percent [a national high], Kilinochchi 12.7 percent and Mannar 20.1 percent). Unemployment rates also remain similarly high. “One of the primary reasons for the very limited improvements in the livelihoods of the people in the North and East is the severe limitations imposed on the operations of NGOs - local, national, and international - as a result of the security phobia of the state in the aftermath of the civil war,” said Muttukrishna Sarvananthan, who heads the Point Pedro Institute of Development in Jaffna.
• Accounting for the missing - Since the end of the war, the number of those missing ranges from 16,000 to more than 40,000. However, there has been no systematic mechanism to trace. The International Committed for the Red Cross has just begun a nationwide survey of the families of the missing.
• Single female-headed families - There are at least 40,000 families led bywar widows in Northern Province. Few programmes have targeted these women, and international assistance is waning.
• Religious/ethnic tensions - Communal tensions have been rising between hardline Buddhist groups and Muslims in some parts of Sri Lanka. In June this year, violence in Dharga Town, about 60km south of Colombo, resulted in two deaths and at least 80 injured. Though the North has been so far spared such clashes, there is fear among civilians that any aggressive campaigning for more regional powers could result in similar backlashes. “The recent communal riots did not in any way do any good to whatever trust [there was] on the government that remained with northern civilian population,” said Ponnadurai Balasundarampillai, former vice chancellor of Jaffna University in northern Jaffna, heart of the former conflict zone.
• Permanent housing gap - In early 2014, officials said US$300 million was needed to build 63,000 new houses destroyed by the war out of a total caseload of 138,651. There has not been any large infusion of funding for such projects this year.
• Refugees in India - Over 100,000 Sri Lanka refugees are in India; returns have been very slow since the end of the war and are estimated to number nearly 20,000. The new government must decide whether to bring them home or negotiate a permanent solution with India.
• Protracted IDPs - While the government has declared there are no more internally displaced persons (IDPs) in Sri Lanka, informal community estimates place the number of those unable to return to their previous homes and still living with host families close to 80,000.
At an election in southeastern Uva Province held in September to elect the provincial council, the ruling (UPFA) mustered 51 percent of the vote, a sharp drop from the 72 percent it received in the same province in 2009. In contrast, the opposition United National Party won 40 percent of the vote versus its earlier 22 percent.
The separatist conflict was fought primarily along ethnic lines that pitted the country’s Buddhist Sinhala majority against an ethnic Tamil minority. In recent years, the rise of a small number of Buddhist fundamentalist groups has placed further strain on that historical divide.
And while examples of grassroots reconciliation can be found nationwide - NGO-sponsored home visits of families across ethnic divides; Tamil police officers holding language training for their Sinhala-speaking counterparts; seed exchanges taking place between farmers from the Tamil-dominated north and Sinhala-dense south - calls to investigate alleged war-time abuses, account for the missing and act on a government-appointed panel’s reconciliation recommendations continue to mount.
Balasundarampillai said widespread unemployment and poverty are likely deciding factors in the upcoming election. Of the country’s 14 million registered voters last year, some 719,000 were in Northern Province.
Economists have criticized the government’s nearly $3 billion investment in physical infrastructure in the north as failing to boost local employment, especially among youths and women.
The economist Sarvananthan’s research has concluded that “whilst the construction sub-sector expanded by 56.6 percent in monetary value between 2011 and 2012 in the North, employment expanded by only 5.3 percent. In contrast, whilst the monetary value of the construction sub-sector expanded by nearly 40 percent between 2010 and 2012 in the Southern Province, the employed population in the same sub-sector in the same time period grew by 37.1 percent.”
• Refugees in India - Over 100,000 Sri Lanka refugees are in India; returns have been very slow since the end of the war and are estimated to number nearly 20,000. The new government must decide whether to bring them home or negotiate a permanent solution with India.
• Protracted IDPs - While the government has declared there are no more internally displaced persons (IDPs) in Sri Lanka, informal community estimates place the number of those unable to return to their previous homes and still living with host families close to 80,000.
At an election in southeastern Uva Province held in September to elect the provincial council, the ruling (UPFA) mustered 51 percent of the vote, a sharp drop from the 72 percent it received in the same province in 2009. In contrast, the opposition United National Party won 40 percent of the vote versus its earlier 22 percent.
The separatist conflict was fought primarily along ethnic lines that pitted the country’s Buddhist Sinhala majority against an ethnic Tamil minority. In recent years, the rise of a small number of Buddhist fundamentalist groups has placed further strain on that historical divide.
And while examples of grassroots reconciliation can be found nationwide - NGO-sponsored home visits of families across ethnic divides; Tamil police officers holding language training for their Sinhala-speaking counterparts; seed exchanges taking place between farmers from the Tamil-dominated north and Sinhala-dense south - calls to investigate alleged war-time abuses, account for the missing and act on a government-appointed panel’s reconciliation recommendations continue to mount.
Balasundarampillai said widespread unemployment and poverty are likely deciding factors in the upcoming election. Of the country’s 14 million registered voters last year, some 719,000 were in Northern Province.
Economists have criticized the government’s nearly $3 billion investment in physical infrastructure in the north as failing to boost local employment, especially among youths and women.
The economist Sarvananthan’s research has concluded that “whilst the construction sub-sector expanded by 56.6 percent in monetary value between 2011 and 2012 in the North, employment expanded by only 5.3 percent. In contrast, whilst the monetary value of the construction sub-sector expanded by nearly 40 percent between 2010 and 2012 in the Southern Province, the employed population in the same sub-sector in the same time period grew by 37.1 percent.”
..............................................................................................................................................................................................
12 Dec 2014
මහ ලේකම් කජ්ජ
එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ මහලේකම් තිස්ස අත්තනායක ආණ්ඩු පක්ෂයට එක්වුණේය. ඔහු ආණ්ඩු පක්ෂයට එක්වන්නේ ජනාධිපතිවරණය ස`දහා නාමයෝජනා භාරගන්නට යෙදුණු පසුගිය ස`දුදාය. එදින අරලියගහ මන්දිරයට ගොස් එක්සත් ජනතා නිදහස් සංධානයට එක්වීමෙන් අනතුරුව තිස්ස අත්තනායක ජනාධිපතිවරයා සමග දිවා ආහාරය ගෙන සතුටින් නික්ම ගියේය.
නාමයෝජනා භාරදී පැමිණ ජනාධිපතිවරයා සිය පාක්ෂිකයන් ඇමතුවේය. ඔහු කීවේ තමන්ව අවතක්සේරු නොකරන ලෙසත් මහලේකම් වරයෙක් යනවිට මහලේකම් වරයෙකුගේ ගැනීම තමන්ට මහලොකු කජ්ජක් නොවන බවත්ය. මෙවැනිම සිත්ගන්නා සුළු කතාවක් ජනාධිපතිවරයා විසින් මීට ටික දිනකට පෙර කරනු ලැබුවේය. ඒ පොදු අපේක්ෂකයා ලෙස මෛත්රීපාල සිරිසේන ඉදිරිපත්වීමත් සමගය. එදා ඔහු කීවේ කාගෙ කාගෙත් ෆයිල් තමන් ළඟ ඇති බවය. එහෙත් ඒවායින් ප්රයෝජනය නොගන්නා බවය......................
-----------------------------------------------------------
7 Dec 2014
Uneasy Parallels: January 8 Presidential Election And 1982 Parliamentary Referendum
By Rajan Philips -
To be clear, the government, rather the President, called the election prematurely for a third term without precedent. The opposition has turned it into a referendum on the presidency. If one looks for a historical parallel, the closest one can get to is the 1982 referendum. The people lost the referendum then, the government won, and nothing has remained the same thereafter. If the government wins this time, and the people lose again, everything that changed for the worse after 1982 will remain the same and get even worse. Who should win this time? That is the question.
The defection of the SLFP General Secretary to become the opposition’s common candidate has turned the January 8 election from being a farce into a real contest. When nominations close tomorrow, Mahinda Rajapaksa and Maithripala Sirisena are expected to be the two principal candidates. There will be no other candidate from any of the political parties currently represented in parliament. So the election will be a straight contest between the continuation of the status quo and the need for a fundamental chang
I call this a referendum on the presidency. This is not an election, in the customary parliamentary sense. Strange as it may seem, even after 36 years of executive presidency our political narratives are dominated by our understanding and expectations of the parliamentary process. This fact is particularly evident in the criticisms of and expectations that are being projected upon the common candidate and the opposition by the so called public intellectuals. Apart from specific criticisms, there is also an expectation that the common candidate should run on a comprehensive platform, or manifesto, indicating how his victory will solve every one of Sri Lanka’s problems.
This is rather puzzling because the call for a single-issue common candidate has been in the political domain for quite some time. I believe the idea was first seriously mooted by Kumar David, but I do not think even Dr. David traced the historical connection to another Sama Samajist, the larger than life Dr. Colvin R. de Silva, who actually contested the 1982 presidential election, that preceded the fateful referendum that same year, as a single issue candidate. He lost the election badly but no one accused Colvin R. de Silva of running on an elitist agenda to get rid of the presidency without being sensitive to the subaltern concerns of students, trade unions, farmers and the minorities. So why pick on Maithripala Sirisena now? And since when did the Tamil and Muslim problems, or, for that matter, those of university students, middle class workers and hinterland framers, become a subaltern question? Put another way, would any of their questions be addressed sincerely and satisfactorily by the continuation of the incumbent presidency?
The record of the executive presidential system, in general, and its operation under the current incumbent, in particular, is bad on several counts, primarily including: 1) the dismantling of virtually all the institutions fundamental to a functioning democracy and the maintenance of law and order; 2) the total disregard to finding acceptable solutions to the political and humanitarian problems of the Tamils and the Muslims; 3) the rampant corruption and economic inefficiencies that characterize virtually every sector of the economy and impose almost a structural cost-of-living burden on the people; and 4) the institutionalization of family bandysim in a manner that Sri Lanka has never experienced before. This is only the shortest of lists of the problems facing Sri Lanka’s state and its politics, and there is no easy answer to any of them. There is no illusion that an opposition victory on January 8 will automatically unroll a magical road map to solving any or all of them. But the choice on January 8 is not about who has the better answers to these questions, but between the government’s barefaced denial of fundamental problems and the opposition’s bare recognition of at least some of them.
Significantly, the government has not taken any serious exception to the opposition’s call for fundamentally changing the executive presidential system, even though the President had earlier suggested that he could not abolish the executive presidential system while the TNA and the Tamil Diaspora might still be pursuing the goal of a separate state. Indeed, the government has come up with the rather late and lame promise of major constitutional changes after the election, including changes to the presidential system. The government might be wary of overtly defending the executive presidential system through fear of causing further dissension in government ranks. It was the government’s reluctance to engage the JHU over constitutional amendments that led to the JHU’s departure from the government to the opposition fold. The people including the JHU are finally tired of the Tiger bogey, and the government has no way of orchestrating a fatwa on the Tamil voter this time as it did in 2005.
The government that has got used to staging its own election shows and having its own campaign ways now seems flummoxed by the opposition solidarity around a common candidate emerging from within the government ranks. The smear of western conspiracy is not sticking on the common candidate from Polonnaruwa. What worked in 2010 seems too worn out for 2015. The government has no positive message to offer. It is unable to provide even one good reason why a presidential election is necessary two years too soon, and what additional good a third Rajapaksa term will bring to Sri Lanka. By going all out to protect its two-thirds size in parliament, the government is only exposing its isolation and vulnerability in the country.
The UPFA Secretary boasted to the media that the government alliance includes 14 registered political parties. So what? He might as well have said that the government still includes a record number of ministers for any country in the world, not to mention the renegade rumps of the oldest two political parties in the country. Unlike in India, it is not parliamentarians and political parties who elect the President in Sri Lanka, but the people. That system may change after January 8, but not before. Yet, any notion that the January 8 vote is the opposition’s election to lose is still too premature and too complacent. The opposition and the common candidate can underestimate the government’s resourcefulness to prevail only at their peril.
By Rajan Philips -
To be clear, the government, rather the President, called the election prematurely for a third term without precedent. The opposition has turned it into a referendum on the presidency. If one looks for a historical parallel, the closest one can get to is the 1982 referendum. The people lost the referendum then, the government won, and nothing has remained the same thereafter. If the government wins this time, and the people lose again, everything that changed for the worse after 1982 will remain the same and get even worse. Who should win this time? That is the question.
The defection of the SLFP General Secretary to become the opposition’s common candidate has turned the January 8 election from being a farce into a real contest. When nominations close tomorrow, Mahinda Rajapaksa and Maithripala Sirisena are expected to be the two principal candidates. There will be no other candidate from any of the political parties currently represented in parliament. So the election will be a straight contest between the continuation of the status quo and the need for a fundamental chang
I call this a referendum on the presidency. This is not an election, in the customary parliamentary sense. Strange as it may seem, even after 36 years of executive presidency our political narratives are dominated by our understanding and expectations of the parliamentary process. This fact is particularly evident in the criticisms of and expectations that are being projected upon the common candidate and the opposition by the so called public intellectuals. Apart from specific criticisms, there is also an expectation that the common candidate should run on a comprehensive platform, or manifesto, indicating how his victory will solve every one of Sri Lanka’s problems.
This is rather puzzling because the call for a single-issue common candidate has been in the political domain for quite some time. I believe the idea was first seriously mooted by Kumar David, but I do not think even Dr. David traced the historical connection to another Sama Samajist, the larger than life Dr. Colvin R. de Silva, who actually contested the 1982 presidential election, that preceded the fateful referendum that same year, as a single issue candidate. He lost the election badly but no one accused Colvin R. de Silva of running on an elitist agenda to get rid of the presidency without being sensitive to the subaltern concerns of students, trade unions, farmers and the minorities. So why pick on Maithripala Sirisena now? And since when did the Tamil and Muslim problems, or, for that matter, those of university students, middle class workers and hinterland framers, become a subaltern question? Put another way, would any of their questions be addressed sincerely and satisfactorily by the continuation of the incumbent presidency?
The record of the executive presidential system, in general, and its operation under the current incumbent, in particular, is bad on several counts, primarily including: 1) the dismantling of virtually all the institutions fundamental to a functioning democracy and the maintenance of law and order; 2) the total disregard to finding acceptable solutions to the political and humanitarian problems of the Tamils and the Muslims; 3) the rampant corruption and economic inefficiencies that characterize virtually every sector of the economy and impose almost a structural cost-of-living burden on the people; and 4) the institutionalization of family bandysim in a manner that Sri Lanka has never experienced before. This is only the shortest of lists of the problems facing Sri Lanka’s state and its politics, and there is no easy answer to any of them. There is no illusion that an opposition victory on January 8 will automatically unroll a magical road map to solving any or all of them. But the choice on January 8 is not about who has the better answers to these questions, but between the government’s barefaced denial of fundamental problems and the opposition’s bare recognition of at least some of them.
Significantly, the government has not taken any serious exception to the opposition’s call for fundamentally changing the executive presidential system, even though the President had earlier suggested that he could not abolish the executive presidential system while the TNA and the Tamil Diaspora might still be pursuing the goal of a separate state. Indeed, the government has come up with the rather late and lame promise of major constitutional changes after the election, including changes to the presidential system. The government might be wary of overtly defending the executive presidential system through fear of causing further dissension in government ranks. It was the government’s reluctance to engage the JHU over constitutional amendments that led to the JHU’s departure from the government to the opposition fold. The people including the JHU are finally tired of the Tiger bogey, and the government has no way of orchestrating a fatwa on the Tamil voter this time as it did in 2005.
The government that has got used to staging its own election shows and having its own campaign ways now seems flummoxed by the opposition solidarity around a common candidate emerging from within the government ranks. The smear of western conspiracy is not sticking on the common candidate from Polonnaruwa. What worked in 2010 seems too worn out for 2015. The government has no positive message to offer. It is unable to provide even one good reason why a presidential election is necessary two years too soon, and what additional good a third Rajapaksa term will bring to Sri Lanka. By going all out to protect its two-thirds size in parliament, the government is only exposing its isolation and vulnerability in the country.
The UPFA Secretary boasted to the media that the government alliance includes 14 registered political parties. So what? He might as well have said that the government still includes a record number of ministers for any country in the world, not to mention the renegade rumps of the oldest two political parties in the country. Unlike in India, it is not parliamentarians and political parties who elect the President in Sri Lanka, but the people. That system may change after January 8, but not before. Yet, any notion that the January 8 vote is the opposition’s election to lose is still too premature and too complacent. The opposition and the common candidate can underestimate the government’s resourcefulness to prevail only at their peril.
********************************************************************************************************
01 Dec 2014
ආයුබෝවන් මෛත්රීපාල සිරිසේන
ෂ්යාමන් ජයසිංහ
ශ්රී ලාංකිකයන් යනු අවාසනාවන්ත ජනතාවක් නොවේ. සාගතයෙන් සහ නියඟයෙන් ඔවුන් වැනසී නැති බව අපි දනිමු. සුනාමියක් ආවේය. එහෙත් ඒ, කලාතුරකින් සිදුවන සාගර පත්ලේ භූගත ඝට්ටනයක් හේතුවෙනි. ඉඳහිට ලේ ටිකක් හැළෙන බවත් ඇත්ත. ඒත්, මේ දේශය සොබා සෞන්දර්යයෙන් අනූනය. ඕනෑම ඝර්ම කලාපීය බවබෝගයක් සඳහා ඒ පොළොව සාරවත් ය. ඉගෙනීමෙහිද, අනුකරණයෙහිද, නිර්මාණයෙහිද, එම ජනතාව කඩිනම් ය. ඔවුන් බුද්ධිමත් ය. නිවහල් ය. ඉතිහාසයේ මුල් කාලයේදීම මේ දේශයට ආ ධර්මය, සියවස් ගණනාවක් තිස්සේ ගම්දනව් සිසාරා ගියේය. මිනිසාගේ ඓතිහාසික පරිණාම ක්රියාවලිය තුළ, ඉවසනසුලු පරිසරයක, විවිධත්වය දළුලෑවේය. එය, ජාතිය සහ ආගමේ විවිධත්වයකි. අපූරු සංයෝජනයකි. එය, රටක් වශයෙන් දේශපාලනික අවුල් වියවුල් මැද කඩිනමින් මග හසර පාදා ගත්තේය. අප ඉදිරියේ අද ඇති අලුත්ම විසඳුම් මාවත අතිශයින් ආකර්ෂණීය ය.
මෛත්රීපාල සිරිසේනට ආයුබෝවන් ෘ
එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ නායකයන් සහ සාමාජිකයන් ඉදිරියේ පසුගිය දා එක්සත් ජාතික පක්ෂ මූලස්ථානයේදී මෛත්රීපාල සිරිසේන කළ කතාව නැරඹීමෙන් සහ ඊට සවන්දීමෙන් මම බෙහෙවින් පැහැදුනෙමි. මේ නම්, ලංකා භූමියෙන් ජනිත කළ සැබෑ නායකයෙකි යි මට සිතුණි. ප්රසිද්ධ දේශකයෙකුට වැදගත්ම කාරණය වන, සභාවේ ප්රේක්ෂක අපේක්ෂාවන් සහ සැකසාංකා ඔහු සැණෙකින් අල්ලාගත්තේය. බොහෝ කාලයක් තිස්සේ දේශපාලන කතරක සිටි ඒ පැරැණි මහා පක්ෂයේ ගැහැනුන් සහ පිරිමින් අතරේ අනේක අඩමානයන්, අවිශ්වාසයන් සහ දුරවබෝධයන් ඇති බව ඔහු දැන සිටියේය. අද පක්ෂ භේදයකින් තොරව සකල ලාංකිකයන් මුහුණදී සිටින සැබෑ අර්බුදය ඉතා සාර්ථක අන්දමින් ඔහු ගොනු කෙළේය. තුන්වැනි වාරයකුත් ලැබුණොත් මහින්ද රාජපක්ෂ මේ රටේ වෙන කිසි පක්ෂයකට අඟලක්වත් ඉතුරු නොකරනු ඇත. ඉතිරි වනු ඇත්තේ තනි ඒකාධිපතිත්වයකි. ඒ නිසා, ලංකාද්වීපය ඒ ඒකාධිපති ආදර්ශය ඔස්සේ ශීඝ්රයෙන් පල්ලම් බසින බවට ඔහු අනතුරු ඇඟෙව්වේය.
උතුම් අරමුණක් වෙනුවෙන් තමාව කැප කළ ශ්රේෂ්ඨ ගාන්ධි ගැන ඉතා අගේට ඔහු සභාවට මතක් කර දුනි. අවුරුදු 27 ක් දඟගෙයි කල් ගෙවූ නෙල්සන් මැන්ඩෙලා ගැන ඔහු සභාවට මතක් කර දුනි. බලයේ එල්ලය ඔහු ජයගත් ආකාරයත්, දකුණු අප්රිකාව සඳහා වූ තමන්ගේ ඓතිහාසික මෙහෙවර අවසන් කිරීමෙන් පසු තවත් වාරයක් බලයේ සිටීමට නොඉල්ලා, වෙනත් නායකයෙකුට ප්රජාතන්ත්රවාදී ඡන්දයක් යටතේ බලය පැවරූ සැටි ඔහු පැහැදිළි කෙළේය. "මං ගාන්ධි කෙනෙක් නෙවෙයි. මං නෙල්සන් මැන්ඩෙලා කෙනෙක් නෙවෙයි. ඒත් ඒ ශේ්රෂ්ඨයන්ගේ ආධ්යාත්මික ගුණයත්, දර්ශනයත් මං ඉතා ඉහළින් අගය කරනවා..." යෑයි ඔහු කියූ විට මුළු සභාවම ප්රමුදිත වුණේය. දින 100 කදී විධායක ජනාධිපති ක්රමය අහෝසි කොට, මහජන ඡන්දය සඳහා සාමකාමීව තරග කිරීමට සහ සෑම පක්ෂයකටම නිදහසේ කටයුතු කිරීමට අවශ්ය කරන පාර්ලිමේන්තු ප්රජාතන්ත්රවාදය යළි ස්ථාපිත කිරීමට ඔහු සපථ කෙළේය.
ඩී. ඇස්. සේනානායක විසින් ගොඩනඟන ලද ජනපද ක්රමය තුළ හැදුණු වැඩුණු සාමාන්ය ගොවියකුගේ පුතෙකු සම්බන්ධයෙන් ගත් විට එය අතිශය විස්මිත කාරණයකි යි මට සිතුණි. ඔක්ස්µර්ඩ් සරසවියේ උගත් ශ්රී ලාංකිකයන්ට මා සවන් දී ඇත. එහෙත් මෛත්රී ප්රදර්ශනය කළ ජනතා අවබෝධය ඉදිරියේ ඔවුන් සමානයන් නොවුණි. ඔහු තුළ දැඩි විනයක් තිබුණි. මා වැන්නෙකු ඔහුගේ මතයට නම්මවා ගැනීමට සමත් නිවැරැදි රූපක ඔහු පාවිච්චි කෙළේය. පැහැදිළි චින්තනයක් ඔහුගෙන් ප්රකට කෙරුණේය. යමක් වහා වැටහෙන සුලු නැණවත් පුද්ගලයෙකුට, විදග්ධ ස්වයං අධ්යාපනයක් ලැබීම සඳහා දේශපාලනික පරිචය පමණක් ප්රමාණවත් වන බව මට එහි දී පසක් විය. ඔහු වූ කලී, මහ පොළොවේ තිරසාරව පය ගසා සිටින සහ එම පොළොවෙන් ඉහළට එසැවෙන නායකයෙකි.
ඉතා අවාසනාවට රටේ ජනාධිපතිවරයා විසින්ම රටේ ජනතාව වෙත පටවා ඇති ආඥාදායක පාලන පද්ධතිය අවසානයක් කර දැමීම සඳහා සියල්ලන්ම මේ මොහොතේ අත්වැල් බැඳ ගත යුතුව තිබේ. ඒකාධිපති පාලන තන්ත්රයක් ක්රියාත්මක වන ඇතැම් අප්රිකානු රටවල්වල මෙන් නොව, ලංකාවේ ජනතාව උගත් බුද්ධිමත් සහ නිදහසට ආදරය කරන ජනතාවකි. මේ ලස්සන දේශය තුළ අගේට ප්රජාතන්ත්රවාදය මුල් ඇද තිබුණි. ශීS්ර ලංකාවේ ජනතාව බොහෝ අවස්ථාවල පාලකයන් වෙනස් කිරීමට පියවර ගෙන තිබුණි. පාලකයන්ව පාලනය කෙරුණේ ඒ ආකාරයෙනි. එය විවෘත සමාජයක් විය. ජන විවිධත්වයට ගරු කෙරුණු අතර, ජනතා අභිමතය පාලකයන්ට නිරතුරුව අවශ්ය කෙරුණි. තොරතුරු කාටත් විවෘතව තිබුණි. එසේ තිබියදී, ඒ සියල්ල වසා දැමීමට මහින්ද රාජපක්ෂට අවශ්ය කෙළේ ඇයි? ඔහු වටා සිටින අන්තේවාසිකයන් සහ ගැත්තන් හරහා එක්තරා මුළාවේ උමතුවක් ඔහුට බෝ වී තිබේ. එයින් අවසානයේදී සිදුවනු ඇත්තේ, ඔහු රටට කළ සේවාවන්ද ජනතා සිත්සතන් තුළින් අමතකව යාමයි.
********************************************************************************************
30 nov 2013 -
Will Maithri be forced to commit political hara-kiri?
November 30, 2014, 9:10 pm
Sumanasiri Liyanage
-hgw.jpg)
Former President Chandrika Bandaranaike Kumaratunga and Opposition Common Candidate Maithripala Sirisena greeting supporters outside New Town Hall recently. (File Photo)
Power and tradition destroy good people. In Sri Lankan standard, Maithripala Sirisena (MS) is a good politician. Resigning from the post of the General Secretary of the SLFP and announcing that he would stand against President Mahinda Rajapaksa (MR) at the forthcoming presidential election would appear as a very courageous decision. Nonetheless, the events as unfolded may also give the impression that MS has become a secondary actor moved by other powerful political forces.
In the political arena we have seen in the last ten years two parallel conflicts. Dynastic politics is not uncommon in this part of the world. Since Independence we have witnessed many a political conflict between leading dynasties, Senanayaka- Bandaranaike, Bandaranaike-Wijewardena after the decline of Senanayakas in the late 1960s. Since 2005, we have seen the emergence of a rural small dynasty that was ‘nobody’ and did not go beyond its power of influence from remote Giruwa Pattu as a leading political dynasty in Sri Lanka....
20 Nov 2013
දැන් ඔබට කාලයයි! [ජනපතිට පුරවැසියකුගේ අවසන් ලිපිය] -
[ධනංජය කරුණාරත්න]
හිතවත් ජනාධිපති තුමනි, මම මහත් වේදනාවෙන් මෙම ලිපිය ඔබට ලියන්නෙමි. මේ ලිපිය මීට බොහෝ කලකට පෙර ඔබතුමාට ලිවිය යුතුව තිබුණු එකකැ’යි මට සිතේ. අවංකවම කියන්නේ නම් මා මේ මෑතක් වනතුරුම ඔබතුමා නොසලකා හැර සිටි අයෙකි. සාමාන්ය මිනිහෙකු හැටියට මා නම් නිතරම හිතුවේ මගේ නෑදෑ හිතමිතුරන් ටික ඉන්නවා නම්, ඒ කියන්නේ මා වඩාත් ආදරය කළ මිනිස්සු ටික මට ඉන්නවා නම් ඔබතුමන්ලා මොන මඟුලක් කරගත්තත් මොකද කියාය. ඒ වුණත් ඔබතුමාගේ හෙවණැල්ල මගේ ජීවිතේ හැම කුඩා තැනක්ම පවා වහගෙන ඉවර බව මට ටිකෙන් ටික වැටහී යන්න පටන් ගත්තේ ය. ඒ හින්දා දැන් එසේ ඉන්නට නොහැකි වී ඇත. ජනාධිපතිවරු යනු අපට කොහොමත් අලූත් කට්ටියක් නොවෙති. අපි කොහොම හරි කෑවෙමු බීවෙමු; මොනවා හෝ කර කොහේ හෝ ජීවත් වූයෙමු. ඒ තත්ත්වය බරපතළ විදියට වෙනසකට ලක් කළ ජනාධිපති කෙනෙකු අපට කවදාවත් මුණගැහුණේ නැත. කන්න හිඟ වී මියගියවුන්ගේ කොටස ද, කන්න වැඩි වී මිය ගියවුන්ගේ කොටස ද කිසි දවසක මුණනොගැහුණු අතර උන්ගේ ප්රතිශතය ද බරපතළ වෙනසකට ලක් නොවුණි. ඒ දෙක මැද මේක සමබර කරගෙන නොමැරී මැරී ඉන්ට වලිකන උන්ගේ ගාණ ද කියන්න තරම් වෙනසකට ලක් නොවුණි. එකෙකු දෙන්නෙකු එහෙට මෙහෙට පැන්න නමුත් ඒ කොටස් තුන එදා වගේම අදත් හරිම පැහැදිලිව ඒවාට අයිති ඓතිහාසික තැන්වල විරාජමානව ඉඳිති. ඒවා අපට ස්වාභාවික වී අප කොයිතරම් නං ඊට හුරුවී ඇත්දැයි කියනවා නං හැමෝම කලබල වන්නට ඉඩ ඇත්තේ ඒවා වෙනස් කරන්න ගියොත් පමණි. හැමදාමත් අපට ඕනෑ වුනේ ඒ කිසි දෙයක් නොව අපේ යාලූවෝ, නෑදෑයෝ, පවුලේ උන්, අසල්වැසියෝ එක්ක තියෙන දෙයක් කාලා බීලා, කැමති දෙයක් කතාබහ කර එන විදියකට කල දවස ගෙවන්නයි. කිසිම දෙයක් නැති මිනිහටත් උරුමෙ විදිහට ඉතිරි වෙලා තිබුණේ එච්චරයි.
ඒ වුණත් ජනාධිපතිතුමනි, ඔබතුමා ආවට පස්සෙ ඒ බොහෝම දේ වෙනස් විය!
ඔබ ආ පසු අපේ බොහෝ යාළුවන් දැන් කෙලින් කතා කරන්නේ නැත. ඒ නිසා උන් කියන්න හදන්නේ අහවල් එකක්දැයි සොයාගන්න විදියක් ද අපට නැත. මේ අපහැදිලිතාව නිසා මට ද උන්ට ළංවෙන්න බයක් දැනේ. අපි දැන් එකිනෙකාගේ අතේ දුරින් පමණක් ඉන්නට කැමැත්තෙමු. කලාකරුවන් වූ අපේ බොහොමයක් උන් අදහස් ප්රකාශ කරන එකෙන් වැළකුණු පුදුම මිනිසුන් කොටසක් බවට පත්වී ඇත. ඒ ලැජ්ජාවෙන් බේරීමට උන් අපෙන් වෙනම කොටසක් ලෙසට ඉන්නට වැඩි කැමැත්තක් පෙන්වයි. වෙනත් විදියට කියන්නේ නම් ඔබ ගැන අප සමඟ කතාකිරීම මග හරින්නට ගොස් අපෙන් ඈත්වී දැන් ඔවුන්ගෙන් ද ඔවුන් ඈත්වී ඇත. ඒත් එක්කම මුලින්ම ඔබට සේවය කරන්න ගිය අපේ එවුන් එකෙකුවත් යළි අප ළඟට ආවේ ද නැත. දැන් පෙනෙන හැටියට උන් ඔබ ළඟ ද හරියටම ලැග නැත. අප ළඟ ද නැත. උන්ට අද අපට පෙන්වීමට යමක් ඇත්නම් ඒ සම්මානයක් පමණි! ඉඳහිට එකෙකු අඳුරු මුල්ලක වෙරිවී කිසියම් අබිරහස් තැනකට බැණ වදිනවා පමණක් ඇසෙයි. සමහර විට ඌ ඌටම බණිනවා විය යුතුයි. ඒ බොහෝ උන්ට දැන් ලස්සන ගෙයක් ඇත. යන්නට වාහනයක් ඇත. අඳින්නට නීට් ඇඳුමක් ඇත. එහෙත් "ඉන්නට තැනක්" නැත. බොහෝ උන් තමන් කවුද කියන කතාව යළි හොයන්නට පටන්ගෙන ඇත. තවදුරටත් අප එකිනෙකාට ගෞරවය ඇති නොවන නිසා හැම සම්බන්ධතාවක්ම විහිළුවක් බවට හැරී ඇත. උන්ට අපවත් නැතිවී අපට උන්වත් නැති වී ඇත. අප කතා කළ දේශපාලනය, කලාව, දර්ශනය සහ විවිධ සංවාද තවදුරටත් මුළු හදින් අපට කතා කරන්නට බැරි ය. ඒ සියල්ල පුස් ය, අවසන් ය. යුග ගණන් තිබුණු අපේ සොඳුරු මිතුරු සමාගම් ද ඒත් එක්කම අවසන් වෙලා ගොසිනි. අපට දැන් මිතුරන් නැත. කලාව ද නැත. ඉන් අප විඳින දුක් අපමණය.
ඔබ ආ පසු, ජනාධිපතිතුමනි, අපේ තාත්තා ද වෙනස් විය. සියලූ දෙනාට එකා වගේ සැලකූ අපේ තාත්තා දැන් මට සලකන්නේ අඩුවෙන්ය. මල්ලිට වැඩියෙන්ය. මල්ලි තාත්තා කැමති ඇඳුම් අඳියි. ඔහු කැමති කෑම කයි. ඔහු කැමති මිතුරන් පමණක් ඇසුරු කරයි. සාමාන්යයෙන් මා කවදත් ඊට වඩා ස්වාධීනයි. දැන් තාත්තා කියනවා මල්ලි ගෙදර එකාලූ; මං පිට එකාලූ. එහෙම කියන්න පුළුවන්ද? මෙහෙම තර්ක මීට කලින් නම් කිසිම දවසක අපේ ගෙවල්වල තිබුණේ නැත. මා දැන් බොහෝ කාලයකින් මගේ තාත්තා හා කතා කර නැත. මල්ලි මට සැකය. මම එයින් මහත් වේදනාවක් විඳින්නෙමි.
ජනාධිපතිතුමනි, ඔබ ඇවිත් වැඩි කල් යන්න කලින් අපේ ආච්චි අසනීප වුණු විත්තිය ඔබ දන්නවාද? මුලින්ම ඇය කියවන්න ගත්තා ගෙදර වටේ තාප්පයක් බඳින්න කියලා. ඒක කළාම ඊළඟට කියන්න ගත්තා දවල්ට දොරවල් වහලා තියන්න කියලා. ඒකත් කළාට පස්සේ තමයි අපිට තේරුම් ගියේ ආච්චිගේ තත්ත්වේ අසාමාන්යයි කියලා. දැන් එයා කියනවා කවුදෝ ඇවිත් අපේ පවුල එලවලා ගෙදර අල්ලා ගනියි කියලා. ඒක කියලා රෑට ඇහැරිලා කෑ ගහනවා. අපි කොච්චර කීවත් එහෙම කවුරුත් එන්නේ නෑ කියලා එයා පිළිගන්නෙ නෑ. එහෙම වෙන හැටි දන්නැති ආච්චිට එහෙම නොවෙන හැටි කොහොම තේරුම් කරලා දෙන්නද? එයා දවස පුරාම ටීවී බලනවා. කෑගහනවා. ගෙදරට පිට අයට එන්න දෙන්නේ නෑ. අපට පිටකෙනෙකු එක්ක කතා කරන්න දෙන්නෙ නෑ. දැන් අසල්වැසියෝ අපේ ගෙදර එන්නෙ නෑ. මම හිතන්නේ ආච්චිව ආපහු ගොඩගන්න බැරි පාටයි. භයානකම දේ ඒක නෙවෙයි. ආච්චිගේ තත්ත්වය දැන් අම්මාට ද බෝවෙමින් ඇත. අම්මා ද ඉතා ඉක්මනින් අපට නැතිවෙනු ඇත.
එසේම ජනාධිපතිතුමනි, අපේ ලොකු හාමුදුරුවෝ ගමත් එක්ක තරහ වූහ. උන්වහන්සේ ඉතාම කුඩා කාලයේ ඉඳම්ම අපේ ගමේ මිනිසුන් එක්ක හැදිලා වැඩිලා දුකසැප බෙදාගත්තු කෙනෙකි. උන් වහන්සේ අපි ඔක්කොමගේ පියා වගෙයි හිටියේ. හරි හෝ වැරදි අපට අපේම බුද්ධාගමක් තිබුණි. උන්වහන්සේ ඔබතුමා ඇවිත් ටික දවසකින් බණ වෙනුවට මොනවදෝ උද්දච්ච කතා වගයක් කියවන්න ගත්හ. උන්වහන්සේගේ මුළු ශබ්දකෝෂයම දැන් වෙනස්. අන්තිමට උන්වහන්සේ කිව්වා මේවාට අත තියන්න එක පරයෙකු හරි ආවොත් ඔක්කොම කුඩුධර්ම කරනවා කියලා. අපි කීවා, එහෙම කවදාවත් වෙලා නෑ අපේ හාමුදුරුවනේ, බය නැතිව සන්සුන් වෙන්න, තාම කවුරුත් අත තියලා නෑ, අත තිබ්බොත් අපි බලාගනිමු කියලා. ඉස්සර උන්වහන්සේ තමයි අපිට සන්සුන් වෙන්න ඉගැන්නුවේ. කොහොම හරි මිනිස්සු දැන් පන්සල් යනවා හරි අඩුයි. උන්වහන්සේත් වෙන වැඩ එක්ක කාර්යබහුලයි. සමහරු කියන්න ගත්තා උන්වහන්සේටත් අපේ ආච්චිගේ අසනීපෙ හැදිලා කියලා. මොකද ආච්චි නම් උන්වහන්සේට දැන් හරි කැමතියි. සමහරු කියන්නේ ඒක බෝවෙන රෝගයක් කියලායි. ගැමියෝ දන්නෙ නෑ ඒ ලෙඩේ හැදෙන්නේ කොහොමද කියලා. ඒත් මෑතක ඉඳන් සමහරු හිතන්න පටන් අරන් තියෙනවා වැඩිපුර ටෙලිවිෂන් බලන අයටයි ඒක හැදෙන්නේ කියලා. කිසිම දෙයක් හොයාගන්න විදියක් නැතිව ගැමියො නන්දොඩවනවා. අපේ මිනිස්සු බොහොමයක් උසස් අධ්යාපනය තෙක් තබා පහත් අධ්යාපනයවත් හරියට කරගත්තේ නැති උන්ය. ගම පිස්සන් කොටුවක් වගෙයි ජනාධිපතිතුමනි. මට මගේ මිනිස්සු හැමෝම නැති වෙමින් යනවා. මම මහත් වේදනාවක් ඉන් විඳින්නෙමි.
ඔබ ආ පසු අනිත් වෙනස ජනාධිපතිතුමනි, අපේ යාළුවන්ට කේන්ති යනවා පුදුම විදියට. උන් එක්ක එකඟ නැති කිසිම දෙයක් ගැන දැන් සාකච්ඡා කරගන්ඩ බෑ. මේ වැදගත් සාකච්ඡාවලදී ටෙලිෆෝන් පොළවේ ගහලා නැගිටලා යන එක හරි සුලබයි දැන්. ඉස්සර හොඳට හිටිය උන් දැන් පොඞ්ඩ බැරිවෙනකොට ඇඟට පනිනවා. කාලයක් එකට කාබී හිටි උන් එක්ක දැන් නිකං සාකච්ඡා කරගන්න බැරිවීම නිසා අපි ගහගනිමු. අද අපේ දේශපාලනය ඔබතුමා පෙරළීම නම් නෙමෙයි. ඔබතුමා පෙරළීම ගැන එකඟ නැති කරුණු ගැන අපේම උන් එක්ක ගහගන්න එකයි. අපිට දැන් වෙන වැඩක් කරන්න වෙලාවක් පවා නෑ. ඊටත් වැඩිය උන් හරි කැත විදියට තැන් තැන්වල අපිට විරුද්ධව පට්ට පල් බොරු කිය කිය යනවා. මුන් මෙහෙම බොරු කියන්න කොහෙන් ඉගෙන ගත්තාද කියලා හිතෙනවා. උන් දැන් හරි අසික්කිත විදියට යාලූවන් කොටවනවා. මඩ ගහනවා. අපි මේ වගේ පහළ අඩියකට මීට කලින් කවදාවත් වැටිලා නෑ. ජනාධිපතිතුමනි, අපි හරි අමාරුවෙන් ඒවා දරාගෙන ඉන්නේ.
විශේෂයෙන් ඔබතුමා අර හමුදාපති කෙනෙක් නැතිව කරපු යුද්ධෙන් පස්සෙ දැන් කතුවරු නැති පොත් තියෙනවා, අධ්යක්ෂකවරු නැති නාට්ටි තියනවා, ගුරුවරු නැතිව ශිෂ්යයෝ ඉන්නවා. ස්තුති කතා නැති මඟුල් ගෙවල් තියෙනවා. කොටින්ම මං කරපු හැම දෙයක්ම මට අහිමි වෙලා තියනවා, මා කළ දේවල්වලින් මගේ නම පවා ඉවත් කර තියනවා. ඒවා කලේ කොටියෝ, සුද්දෝ හෝ හම්බයෝ නොවෙයි. මේ සියල්ල අපේම උන්ගෙන් සිද්ධ වෙනකොට ඇති වෙන වේදනාව හරිම බරපතළයි ජනාධිපතිතුමනි.
ජනාධිපතිතුමනි, ඉස්සර අපි කළ එක එක සමාජ ක්රියාකාරකම්වලදී අඩුම ගානේ අපිට හිටියා එකෙක් දෙන්නෙක් හරි දෙමළ මුස්ලිම් යාළුවෝ. දැන් උන් එකෙක්වත් අපේ වැඩවල නෑ. උන් කැමතියි වෙනම වැඩ කරන්න. උන් අපිට හරි බයයි. උන් ඉස්සර වගේ අපේ ගෙවල්වල දැන් එන්නේ නෑ. කොටින්ම යුද්ධෙ කාලෙදී පවා අපි මීට වඩා ළඟින් උන්ව ඇසුරු කළා. ඒ හැමදේම තවත් අවුල් වන්නේ අපි අද අපිට වෙලා තියන තත්ත්වෙ විවෘතව කතාකරන්න තියෙන බය හින්දයි. අපි මොනවා කතා කළත් අපි අපිට වෙලා තියනදේ ගැන කතා කර ගන්ඩ බැරි නම් අපි කිසිම දවසක වැටුණ වලෙන් නං ගොඩ එන එකක් නැහැ!
ජනාධිපතිතුමනි, මම හැම දවසකම නින්දට යන්නේ මම ආදරය කළ මගේම උන්ගෙන් රැවටීමට ලක් වුණු කෙනෙක් හැටියට දැඩි ආත්ම ලැජ්ජාවකින්. මම හෙට නැගිටින්න ඕනෑ වන්නේ මට සියල්ල ඇති බවත් මම ජීවත්වන බවත් රඟදැක්වීමේ විකාර නාටකයක් සඳහා පමණයි. මම සියල්ල නැතිවූ මිනිසෙක්. මගේ වේදනාව කියා නිමකළ නොහැකි එකකි. එම වේදනාවෙන් බිඳවැටී කලකිරී හිස්වූ මිනිසෙකු ලෙස හසරක් සොයමින් මම ඔබතුමා හැදූ අර අදිසි නගර හරහා යමි. අර හයි වේ, සුපිරි පදික වේදිකා, අහස් කුලූනු, මහා නෙළුම් පොකුණු හරහා යමි. ඒ යන ගමනේදී මුණගැහෙන ඒවා මට සිනාසෙනවාද මම ඒවාට සිනාසෙනවාද යන්න මටම අපහැදිලිය. තමාට සිදුවී ඇති දේ නොදන්නා මැට්ටෙකුට, පිස්සෙකුට ඒවායෙන් ද රසයක් ලැබිය හැකි මුත් මට දැනෙන්නේ ඒ සියල්ල විසුළු විකාර කඩදාසි පුරවරයක් බව පමණි. ඒවා මට කවුරු සමග කුමක් බෙදා ගැනීම සඳහාද?
අපි වූ කලි ඔබතුමා ඒමට පෙර වුවද එතරම් විශිෂ්ට ලෙස ජීවත් වු ජාතියක් නොවෙමු. ඔබතුමා එන විට ද අපි බොහෝ දේ නැතිකරගෙන සිටියෙමු. සෙරප්පු කුට්ටමක් හෝ අරක්කු අඩියක් දී අවශ්ය එකෙකුගේ මූහුණට කෙළ ගැස්විය හැකි උන් දුසිමක් දෙකක් ඕනෑම ගමකින් සොයාගැනීමට කවදත් අපහසු නොවීය. අපි එතරම්ම දුර්වල අඩියකට වැටී තිබුණි. අපට වහා අවශ්යව තිබුණේ ආදරය කරනා හැටි කියා දීමට පියෙකි. එකිනෙකා අතර වෙනස පෙන්වාදීමට නොව සමානකම් පෙන්වාදීමට හැකි, සාධාරණය, ශිෂ්ටත්වය, ගෞරවය ගොඩනගා ගන්නා හැටි තමාම ආදර්ශයක් වී පෙන්වාදීමට හැකි කොන්දක් ඇති පියෙකි. එය අපට කර දිය හැකි නම් පාරවල් බෝක්කු අපට හදාගත හැකිය. ඒවා නැතිව ද අප මීට වඩා නම් හොඳට ජීවත්වී තිබුණි. අර වීර ශිෂ්ට පියාගේ දැඩි වුවමනාව අප සිත් තුළ සැඟව තිබූ බැවින් අප ඔබ වරදවා වටහාගත්තෙමු. එබැවින් අපි ද ඔබම වූයෙමු! අපගේ අනවබෝධයට අවශ්ය සියලූ වන්දි ජීවිතවලින් ද මුදලින් හා අප සතු සකල සම්පත්වලින් ද අප දැනටමත් ගෙවා ඇත්තෙමු.
මේ හොඳටම ඇති ජනාධිපතිතුමනි, මා හිතන්නේ ඔබතුමා විවේක ගත යුතු කාලය දැනටමත් ඉක්මවා ඇති බවයි. එසේම අපටද විවේකයක් දැන් අවශ්යයි. අප කිසිවකුටත් තවදුරටත් මෙසේ යා නොහැක. ඔබ අප සතු බොහෝ දේ අරගත්තේය. තවත් අරගැනීමට යමක් ඉතිරි වී ඇත්නම් අරගන්න. ඔබේ දරුවන්ට තවත් යමක් අඩු නම්, ඔබේ නෑදෑයන්ට ගමේ අසල්වැසියන්ට ගෙනිහින් දීමට යමක් ඇත්නම් කරුණාකර ඉක්මනින් අරගන්න.
අන්න, ඔබ හැදූ අර සුවිසල් හම්බන්තොට අධිවේගී මාවත ඔබ එනතෙක් මග බලා සිටී!
ධනංජය කරුණාරත්න
https://mail.google.com/mail/u/0/?hl=en&shva=1#inbox/149da3648854c6a9
ඒ වුණත් ජනාධිපතිතුමනි, ඔබතුමා ආවට පස්සෙ ඒ බොහෝම දේ වෙනස් විය!
ඔබ ආ පසු අපේ බොහෝ යාළුවන් දැන් කෙලින් කතා කරන්නේ නැත. ඒ නිසා උන් කියන්න හදන්නේ අහවල් එකක්දැයි සොයාගන්න විදියක් ද අපට නැත. මේ අපහැදිලිතාව නිසා මට ද උන්ට ළංවෙන්න බයක් දැනේ. අපි දැන් එකිනෙකාගේ අතේ දුරින් පමණක් ඉන්නට කැමැත්තෙමු. කලාකරුවන් වූ අපේ බොහොමයක් උන් අදහස් ප්රකාශ කරන එකෙන් වැළකුණු පුදුම මිනිසුන් කොටසක් බවට පත්වී ඇත. ඒ ලැජ්ජාවෙන් බේරීමට උන් අපෙන් වෙනම කොටසක් ලෙසට ඉන්නට වැඩි කැමැත්තක් පෙන්වයි. වෙනත් විදියට කියන්නේ නම් ඔබ ගැන අප සමඟ කතාකිරීම මග හරින්නට ගොස් අපෙන් ඈත්වී දැන් ඔවුන්ගෙන් ද ඔවුන් ඈත්වී ඇත. ඒත් එක්කම මුලින්ම ඔබට සේවය කරන්න ගිය අපේ එවුන් එකෙකුවත් යළි අප ළඟට ආවේ ද නැත. දැන් පෙනෙන හැටියට උන් ඔබ ළඟ ද හරියටම ලැග නැත. අප ළඟ ද නැත. උන්ට අද අපට පෙන්වීමට යමක් ඇත්නම් ඒ සම්මානයක් පමණි! ඉඳහිට එකෙකු අඳුරු මුල්ලක වෙරිවී කිසියම් අබිරහස් තැනකට බැණ වදිනවා පමණක් ඇසෙයි. සමහර විට ඌ ඌටම බණිනවා විය යුතුයි. ඒ බොහෝ උන්ට දැන් ලස්සන ගෙයක් ඇත. යන්නට වාහනයක් ඇත. අඳින්නට නීට් ඇඳුමක් ඇත. එහෙත් "ඉන්නට තැනක්" නැත. බොහෝ උන් තමන් කවුද කියන කතාව යළි හොයන්නට පටන්ගෙන ඇත. තවදුරටත් අප එකිනෙකාට ගෞරවය ඇති නොවන නිසා හැම සම්බන්ධතාවක්ම විහිළුවක් බවට හැරී ඇත. උන්ට අපවත් නැතිවී අපට උන්වත් නැති වී ඇත. අප කතා කළ දේශපාලනය, කලාව, දර්ශනය සහ විවිධ සංවාද තවදුරටත් මුළු හදින් අපට කතා කරන්නට බැරි ය. ඒ සියල්ල පුස් ය, අවසන් ය. යුග ගණන් තිබුණු අපේ සොඳුරු මිතුරු සමාගම් ද ඒත් එක්කම අවසන් වෙලා ගොසිනි. අපට දැන් මිතුරන් නැත. කලාව ද නැත. ඉන් අප විඳින දුක් අපමණය.
ඔබ ආ පසු, ජනාධිපතිතුමනි, අපේ තාත්තා ද වෙනස් විය. සියලූ දෙනාට එකා වගේ සැලකූ අපේ තාත්තා දැන් මට සලකන්නේ අඩුවෙන්ය. මල්ලිට වැඩියෙන්ය. මල්ලි තාත්තා කැමති ඇඳුම් අඳියි. ඔහු කැමති කෑම කයි. ඔහු කැමති මිතුරන් පමණක් ඇසුරු කරයි. සාමාන්යයෙන් මා කවදත් ඊට වඩා ස්වාධීනයි. දැන් තාත්තා කියනවා මල්ලි ගෙදර එකාලූ; මං පිට එකාලූ. එහෙම කියන්න පුළුවන්ද? මෙහෙම තර්ක මීට කලින් නම් කිසිම දවසක අපේ ගෙවල්වල තිබුණේ නැත. මා දැන් බොහෝ කාලයකින් මගේ තාත්තා හා කතා කර නැත. මල්ලි මට සැකය. මම එයින් මහත් වේදනාවක් විඳින්නෙමි.
ජනාධිපතිතුමනි, ඔබ ඇවිත් වැඩි කල් යන්න කලින් අපේ ආච්චි අසනීප වුණු විත්තිය ඔබ දන්නවාද? මුලින්ම ඇය කියවන්න ගත්තා ගෙදර වටේ තාප්පයක් බඳින්න කියලා. ඒක කළාම ඊළඟට කියන්න ගත්තා දවල්ට දොරවල් වහලා තියන්න කියලා. ඒකත් කළාට පස්සේ තමයි අපිට තේරුම් ගියේ ආච්චිගේ තත්ත්වේ අසාමාන්යයි කියලා. දැන් එයා කියනවා කවුදෝ ඇවිත් අපේ පවුල එලවලා ගෙදර අල්ලා ගනියි කියලා. ඒක කියලා රෑට ඇහැරිලා කෑ ගහනවා. අපි කොච්චර කීවත් එහෙම කවුරුත් එන්නේ නෑ කියලා එයා පිළිගන්නෙ නෑ. එහෙම වෙන හැටි දන්නැති ආච්චිට එහෙම නොවෙන හැටි කොහොම තේරුම් කරලා දෙන්නද? එයා දවස පුරාම ටීවී බලනවා. කෑගහනවා. ගෙදරට පිට අයට එන්න දෙන්නේ නෑ. අපට පිටකෙනෙකු එක්ක කතා කරන්න දෙන්නෙ නෑ. දැන් අසල්වැසියෝ අපේ ගෙදර එන්නෙ නෑ. මම හිතන්නේ ආච්චිව ආපහු ගොඩගන්න බැරි පාටයි. භයානකම දේ ඒක නෙවෙයි. ආච්චිගේ තත්ත්වය දැන් අම්මාට ද බෝවෙමින් ඇත. අම්මා ද ඉතා ඉක්මනින් අපට නැතිවෙනු ඇත.
එසේම ජනාධිපතිතුමනි, අපේ ලොකු හාමුදුරුවෝ ගමත් එක්ක තරහ වූහ. උන්වහන්සේ ඉතාම කුඩා කාලයේ ඉඳම්ම අපේ ගමේ මිනිසුන් එක්ක හැදිලා වැඩිලා දුකසැප බෙදාගත්තු කෙනෙකි. උන් වහන්සේ අපි ඔක්කොමගේ පියා වගෙයි හිටියේ. හරි හෝ වැරදි අපට අපේම බුද්ධාගමක් තිබුණි. උන්වහන්සේ ඔබතුමා ඇවිත් ටික දවසකින් බණ වෙනුවට මොනවදෝ උද්දච්ච කතා වගයක් කියවන්න ගත්හ. උන්වහන්සේගේ මුළු ශබ්දකෝෂයම දැන් වෙනස්. අන්තිමට උන්වහන්සේ කිව්වා මේවාට අත තියන්න එක පරයෙකු හරි ආවොත් ඔක්කොම කුඩුධර්ම කරනවා කියලා. අපි කීවා, එහෙම කවදාවත් වෙලා නෑ අපේ හාමුදුරුවනේ, බය නැතිව සන්සුන් වෙන්න, තාම කවුරුත් අත තියලා නෑ, අත තිබ්බොත් අපි බලාගනිමු කියලා. ඉස්සර උන්වහන්සේ තමයි අපිට සන්සුන් වෙන්න ඉගැන්නුවේ. කොහොම හරි මිනිස්සු දැන් පන්සල් යනවා හරි අඩුයි. උන්වහන්සේත් වෙන වැඩ එක්ක කාර්යබහුලයි. සමහරු කියන්න ගත්තා උන්වහන්සේටත් අපේ ආච්චිගේ අසනීපෙ හැදිලා කියලා. මොකද ආච්චි නම් උන්වහන්සේට දැන් හරි කැමතියි. සමහරු කියන්නේ ඒක බෝවෙන රෝගයක් කියලායි. ගැමියෝ දන්නෙ නෑ ඒ ලෙඩේ හැදෙන්නේ කොහොමද කියලා. ඒත් මෑතක ඉඳන් සමහරු හිතන්න පටන් අරන් තියෙනවා වැඩිපුර ටෙලිවිෂන් බලන අයටයි ඒක හැදෙන්නේ කියලා. කිසිම දෙයක් හොයාගන්න විදියක් නැතිව ගැමියො නන්දොඩවනවා. අපේ මිනිස්සු බොහොමයක් උසස් අධ්යාපනය තෙක් තබා පහත් අධ්යාපනයවත් හරියට කරගත්තේ නැති උන්ය. ගම පිස්සන් කොටුවක් වගෙයි ජනාධිපතිතුමනි. මට මගේ මිනිස්සු හැමෝම නැති වෙමින් යනවා. මම මහත් වේදනාවක් ඉන් විඳින්නෙමි.
ඔබ ආ පසු අනිත් වෙනස ජනාධිපතිතුමනි, අපේ යාළුවන්ට කේන්ති යනවා පුදුම විදියට. උන් එක්ක එකඟ නැති කිසිම දෙයක් ගැන දැන් සාකච්ඡා කරගන්ඩ බෑ. මේ වැදගත් සාකච්ඡාවලදී ටෙලිෆෝන් පොළවේ ගහලා නැගිටලා යන එක හරි සුලබයි දැන්. ඉස්සර හොඳට හිටිය උන් දැන් පොඞ්ඩ බැරිවෙනකොට ඇඟට පනිනවා. කාලයක් එකට කාබී හිටි උන් එක්ක දැන් නිකං සාකච්ඡා කරගන්න බැරිවීම නිසා අපි ගහගනිමු. අද අපේ දේශපාලනය ඔබතුමා පෙරළීම නම් නෙමෙයි. ඔබතුමා පෙරළීම ගැන එකඟ නැති කරුණු ගැන අපේම උන් එක්ක ගහගන්න එකයි. අපිට දැන් වෙන වැඩක් කරන්න වෙලාවක් පවා නෑ. ඊටත් වැඩිය උන් හරි කැත විදියට තැන් තැන්වල අපිට විරුද්ධව පට්ට පල් බොරු කිය කිය යනවා. මුන් මෙහෙම බොරු කියන්න කොහෙන් ඉගෙන ගත්තාද කියලා හිතෙනවා. උන් දැන් හරි අසික්කිත විදියට යාලූවන් කොටවනවා. මඩ ගහනවා. අපි මේ වගේ පහළ අඩියකට මීට කලින් කවදාවත් වැටිලා නෑ. ජනාධිපතිතුමනි, අපි හරි අමාරුවෙන් ඒවා දරාගෙන ඉන්නේ.
විශේෂයෙන් ඔබතුමා අර හමුදාපති කෙනෙක් නැතිව කරපු යුද්ධෙන් පස්සෙ දැන් කතුවරු නැති පොත් තියෙනවා, අධ්යක්ෂකවරු නැති නාට්ටි තියනවා, ගුරුවරු නැතිව ශිෂ්යයෝ ඉන්නවා. ස්තුති කතා නැති මඟුල් ගෙවල් තියෙනවා. කොටින්ම මං කරපු හැම දෙයක්ම මට අහිමි වෙලා තියනවා, මා කළ දේවල්වලින් මගේ නම පවා ඉවත් කර තියනවා. ඒවා කලේ කොටියෝ, සුද්දෝ හෝ හම්බයෝ නොවෙයි. මේ සියල්ල අපේම උන්ගෙන් සිද්ධ වෙනකොට ඇති වෙන වේදනාව හරිම බරපතළයි ජනාධිපතිතුමනි.
ජනාධිපතිතුමනි, ඉස්සර අපි කළ එක එක සමාජ ක්රියාකාරකම්වලදී අඩුම ගානේ අපිට හිටියා එකෙක් දෙන්නෙක් හරි දෙමළ මුස්ලිම් යාළුවෝ. දැන් උන් එකෙක්වත් අපේ වැඩවල නෑ. උන් කැමතියි වෙනම වැඩ කරන්න. උන් අපිට හරි බයයි. උන් ඉස්සර වගේ අපේ ගෙවල්වල දැන් එන්නේ නෑ. කොටින්ම යුද්ධෙ කාලෙදී පවා අපි මීට වඩා ළඟින් උන්ව ඇසුරු කළා. ඒ හැමදේම තවත් අවුල් වන්නේ අපි අද අපිට වෙලා තියන තත්ත්වෙ විවෘතව කතාකරන්න තියෙන බය හින්දයි. අපි මොනවා කතා කළත් අපි අපිට වෙලා තියනදේ ගැන කතා කර ගන්ඩ බැරි නම් අපි කිසිම දවසක වැටුණ වලෙන් නං ගොඩ එන එකක් නැහැ!
ජනාධිපතිතුමනි, මම හැම දවසකම නින්දට යන්නේ මම ආදරය කළ මගේම උන්ගෙන් රැවටීමට ලක් වුණු කෙනෙක් හැටියට දැඩි ආත්ම ලැජ්ජාවකින්. මම හෙට නැගිටින්න ඕනෑ වන්නේ මට සියල්ල ඇති බවත් මම ජීවත්වන බවත් රඟදැක්වීමේ විකාර නාටකයක් සඳහා පමණයි. මම සියල්ල නැතිවූ මිනිසෙක්. මගේ වේදනාව කියා නිමකළ නොහැකි එකකි. එම වේදනාවෙන් බිඳවැටී කලකිරී හිස්වූ මිනිසෙකු ලෙස හසරක් සොයමින් මම ඔබතුමා හැදූ අර අදිසි නගර හරහා යමි. අර හයි වේ, සුපිරි පදික වේදිකා, අහස් කුලූනු, මහා නෙළුම් පොකුණු හරහා යමි. ඒ යන ගමනේදී මුණගැහෙන ඒවා මට සිනාසෙනවාද මම ඒවාට සිනාසෙනවාද යන්න මටම අපහැදිලිය. තමාට සිදුවී ඇති දේ නොදන්නා මැට්ටෙකුට, පිස්සෙකුට ඒවායෙන් ද රසයක් ලැබිය හැකි මුත් මට දැනෙන්නේ ඒ සියල්ල විසුළු විකාර කඩදාසි පුරවරයක් බව පමණි. ඒවා මට කවුරු සමග කුමක් බෙදා ගැනීම සඳහාද?
අපි වූ කලි ඔබතුමා ඒමට පෙර වුවද එතරම් විශිෂ්ට ලෙස ජීවත් වු ජාතියක් නොවෙමු. ඔබතුමා එන විට ද අපි බොහෝ දේ නැතිකරගෙන සිටියෙමු. සෙරප්පු කුට්ටමක් හෝ අරක්කු අඩියක් දී අවශ්ය එකෙකුගේ මූහුණට කෙළ ගැස්විය හැකි උන් දුසිමක් දෙකක් ඕනෑම ගමකින් සොයාගැනීමට කවදත් අපහසු නොවීය. අපි එතරම්ම දුර්වල අඩියකට වැටී තිබුණි. අපට වහා අවශ්යව තිබුණේ ආදරය කරනා හැටි කියා දීමට පියෙකි. එකිනෙකා අතර වෙනස පෙන්වාදීමට නොව සමානකම් පෙන්වාදීමට හැකි, සාධාරණය, ශිෂ්ටත්වය, ගෞරවය ගොඩනගා ගන්නා හැටි තමාම ආදර්ශයක් වී පෙන්වාදීමට හැකි කොන්දක් ඇති පියෙකි. එය අපට කර දිය හැකි නම් පාරවල් බෝක්කු අපට හදාගත හැකිය. ඒවා නැතිව ද අප මීට වඩා නම් හොඳට ජීවත්වී තිබුණි. අර වීර ශිෂ්ට පියාගේ දැඩි වුවමනාව අප සිත් තුළ සැඟව තිබූ බැවින් අප ඔබ වරදවා වටහාගත්තෙමු. එබැවින් අපි ද ඔබම වූයෙමු! අපගේ අනවබෝධයට අවශ්ය සියලූ වන්දි ජීවිතවලින් ද මුදලින් හා අප සතු සකල සම්පත්වලින් ද අප දැනටමත් ගෙවා ඇත්තෙමු.
මේ හොඳටම ඇති ජනාධිපතිතුමනි, මා හිතන්නේ ඔබතුමා විවේක ගත යුතු කාලය දැනටමත් ඉක්මවා ඇති බවයි. එසේම අපටද විවේකයක් දැන් අවශ්යයි. අප කිසිවකුටත් තවදුරටත් මෙසේ යා නොහැක. ඔබ අප සතු බොහෝ දේ අරගත්තේය. තවත් අරගැනීමට යමක් ඉතිරි වී ඇත්නම් අරගන්න. ඔබේ දරුවන්ට තවත් යමක් අඩු නම්, ඔබේ නෑදෑයන්ට ගමේ අසල්වැසියන්ට ගෙනිහින් දීමට යමක් ඇත්නම් කරුණාකර ඉක්මනින් අරගන්න.
අන්න, ඔබ හැදූ අර සුවිසල් හම්බන්තොට අධිවේගී මාවත ඔබ එනතෙක් මග බලා සිටී!
ධනංජය කරුණාරත්නhttps://mail.google.com/mail/u/0/?hl=en&shva=1#inbox/149da3648854c6a9
***************************************************************************************************
30 nov 2014
Facilitating Rajapaksa’s Departure
By Kumar David -
Prof. Kumar David
This piece is drafted on the premise that Mahinda Rajapakse can be defeated on 8 January 2015, which is not the same as saying it is a certainty – that is too early to judge since the gravity of the Maithripala Sirisena (MS) challenge may or may not endure. This assumption delimits the scope and defines the structure of my essay. Brevity being the soul of wit, I eschew repeating “Assuming that my supposition is correct” in the body of the text. The logically separate matter of predictions gets scant mention; Lanka sports a bevy of pollster-pundits who lead and mislead and herds of charlatans and conmen-astrologists to fill an asylum.
Yes, MS, Ranil, Chandrika and their teams have pulled off a coup de grace. The imprecations I visited on their heads in recent months for lack of clarity, coordination and commitment, clearly were excessive.Understandably, the hazards of the stratagem made concealment imperative. Still I am delighted since it is rarely that a prophet enjoys such fulsome validation. The teams have pulled off a Single Issue (SI) challenge (MS says the Executive Presidency will be abolished within 100 days) and established a Common Candidature (CC). Every journey begins with a first step which has been taken, but the road ahead is long with many more steps – to Survive, to Win, to Survive Again, and then to Utilise the Victory. Ok, I had better make some sense of this cryptic ordering of steps!
To Survive till 8 January and to Win
Nobody in his senses should put anything beyond the craft, guile and malevolence of the powers that be:“Beware the Jubjub bird and shun the jaws that bite the claws that scratch” (A little modified with apologies).The clan, in order of perfidy, is struggling to retain its loot, to stay clear of prosecution and imprisonment, and to evade the fate of fallen dictators stained by iniquity. Images of Mussolini strung up on a lamppost, Saddam on trial, and Gaddafi in a ditch, strike dread into febrile minds. It is understandable that the regime is scampering like a headless chicken.
This however is not my point. More important is that jeopardy for the regime after the event is a precursor of deadly peril for the opposition before it. Who can put assassination, palace coups, manufactured pogroms, emergency rule, and bogus threats to national security to justify brutal suppression, beyond the pale? True the worst can be thrown back if the opposition stays strong, united and mobilised, but apart from these mega scale hazards is the litany of electoral perfidy – rigging, abuse of state resources, biased police and state officials, and handouts on a hitherto unseen scale. The antidote is to convince the public that Pakse is last year’s baggage; the prospect of future punishment may deter some government servants and less corrupt (are there any?) police officers. I have adopted a tight style; there is a lot to say and limited column inches to say it in. I beg readers to reach behind the sentences in these two paragraphs and reconstruct the perils more fully in their minds.
Now to ‘Can the Common Candidate win’ concerns. Putting aside the aforesaid perils, the prospects of defeating the incumbent have soared. The MS-Ranil-CBK move (were they or others – Mangala, Rajitha,Rajiva, another – the brains behind?) has turned the tables, but counteroffensives still need to be blunted. For sure expect more surprises, some lurid others comic, in the run-up to 8 December and 8 January. In the meantime there are five hurdles the opposition needs to clear.
- Ensuring that the UNP mass vote turns out in strength for MS. The hard-core needs to see that once EP is abolished and parliamentary elections held, their party, in all probability, will be in office and Ranil will be national leader as new-style prime minister.
- Facilitating well timed defections from the SLFP to the Common Front. If CBK and her allies can pull a quarter of the SLFP base-vote, MS’s victory is assured. I cannot see old loyalists like Ratnasiri and Dimu clinging to a Pakses + rump-SLFP concoction if defections soar. (The solidity of last week’s pro-government Budget vote must have disappointed MS and CBK). A future task is for traditional SLFPers to jettison this corrupt self-seeking clan and reclaim their heritage as a populist national-bourgeois party, its proper historical position.
- Making sure the Tamils throw their weight behind the Single Issue Common Candidate (SI-CC). There is no need to mislead Tamils; a Single Issue is just that – abolishing EP. There should be no deception that socio-economic difficulties will be overcome for the benefit of all, or full devolution implemented for the Tamils. These lie further down the road. The gain for Tamils is that at that stage they will be dealing with a more democratic state, a less chauvinist government and a regime not tainted by war-crimes and human rights violations.
- Convincing the JVP that it is time to grow up. Sure, it is Marxist – hence my favourite among Lanka’s mass parties – and won’t soil itself in capitalist business. That’s fine, but defence of democracy, albeit the bourgeois-democratic variant, is obligatory. I won’t labour this; Anura Kumara and his team should know their Marx, Luxemburg and Gramsci well enough
- JHU backing breaks Pakse in the Dharmapala Belt from Nugegoda to Maharagama, Kotte, Kottawa and Homagama; a sizable conglomeration, maybe 10% of the national electorate. If the JHU swings a third of this to the Common Candidate, the CC’s poll will swell from the mid-fifties to near sixty percent. A sizeable defeat of the incumbent is important for reasons I will advert to later. Retaining both JHU and TNA is predicated on assuring the former that EP will be abolished in ways that do not endanger Lanka’s unity, while Wigneswaran and the TNA appreciate that democratising the centre will afford greater democracy at the periphery.
Readers will observe that I have not made reference to Muslims and Upcountry Tamils in my list of key tasks. A large proportion of Muslims will vote against Pakse irrespective of what hide-and-seek game Hakim and the SLMC get up to. The SLMC has degenerated even more since prostituting itself for 18A; now well past its shelf-life it is time for replacement by younger leaders.
Whatever the gluttonous and booze-soaked leadership of the CWC says, half the Upcountry Tamils will vote against Pakse. It will be 100% if Delhi puts its foot down and sends instructions in the wake of an Associated Press story that the Pakses are toying with a ‘Trinco for China’ delusion. If they try that, forget elections, the stakes are immeasurably higher. Indira ground JR into the dust for a lesser offence. The Modi-US axis will finish off the Pakses and vaporise already flimsy Sri Lankan sovereignty. Morality, I leave you to pontificate about that; this is real-politik. However, an anti-Pakse Delhi intervention is manna from heaven that opposition planners cannot count on.
At this point in the analysis it is clear that the sine qua non for winning big is sustaining the alignment of the constituents of the Common Front. Conversely, the Pakse side, alive to the threat, will strain every nerve and sinew to disrupt alignment.
To Survive Again
I am done with two items on my cryptic list; to Survive and to Win. The next item was to ‘Survive Again’. [‘Utilising the Victory’, that is social renewal, ethnic reconciliation and institution rebuilding, will have to wait for later; it’s too much for one essay]. The constitution is unambiguous; if defeated Rajapakse must step down promptly. But the courts can no longer be relied on to uphold the law, especially if the margin is small. And in that case what about the elections commission? Will courts and commission play fiddlesticks and fabricate a hiatus allowing Rajapakse to flounder on as a lame-duck in a miserable interregnum where nothing gets done and the economy slides?
A defeated Rajapakse will flop and his parliamentary support, except the three blind mice of the Dead Left, will crumble. The UNP will do well in the next parliamentary election and the sans-Pakse SLFP faction will not do badly either. The pro-Pakse parliamentary contingent, after a failed presidential bid, will score zilch. I am not painting a rosy picture of a soon-to-be-rid-of-Pakse Lanka. On the contrary, I fear a hiatus will be a period of great danger; the ‘Surviving Again’ problematic.
Were a hiatus to materialise, government coffers will be in the grip of the venal sibling, the military usurped by the Gobbelsian one. Conspiracies reminiscent of Marcos and the worst African dictators when voted out are possible scenarios. Should the rump-regime try funny business, I see the streets aflame in reaction. Strange coming from a Marxist but I recoil from this prospect. “All mimsy were the borogoves: And the mome raths outgrabe”. This will not be a pre-revolutionary phase heralding of social transformation but a forerunner of anarchy.
Therefore a thumping defeat is best; it will compel Rajapakse to depart pronto without hanky-panky. Neither can abolishing EP be delayed; the people’s mandate must be implemented. If this parliament, which would have crumbled morally by then, fails to enact that mandate, it should be sent packing and another elected. Cromwell’s is one way of doing it!
Students of political, constitutional, and even social change concede that orderly transitions are best. MS, if he wins, should establish an all-party cabinet to stamp moral authority – a shadow cabinet if there is a hiatus.Sarath Fonseka as Defence Minister (or shadow Defence Minister) has clout and connection enough to nullify military subterfuges. Neither do the obligations of the JVP, JHU and TNA end on 8 January. They run on till amendments abolishing EP, repealing 18A and invoking fresh parliamentary elections under the new system are done.
Am I day-dreaming? I think not; I read it over and it doesn’t seem outlandish; after all it’s not the Second Coming, Land of Hope and Glory, or anything like that. And why can’t a prophet be right twice? “Oh frabjous day! Callooh! Callay!”
This however is not my point. More important is that jeopardy for the regime after the event is a precursor of deadly peril for the opposition before it. Who can put assassination, palace coups, manufactured pogroms, emergency rule, and bogus threats to national security to justify brutal suppression, beyond the pale? True the worst can be thrown back if the opposition stays strong, united and mobilised, but apart from these mega scale hazards is the litany of electoral perfidy – rigging, abuse of state resources, biased police and state officials, and handouts on a hitherto unseen scale. The antidote is to convince the public that Pakse is last year’s baggage; the prospect of future punishment may deter some government servants and less corrupt (are there any?) police officers. I have adopted a tight style; there is a lot to say and limited column inches to say it in. I beg readers to reach behind the sentences in these two paragraphs and reconstruct the perils more fully in their minds.
Now to ‘Can the Common Candidate win’ concerns. Putting aside the aforesaid perils, the prospects of defeating the incumbent have soared. The MS-Ranil-CBK move (were they or others – Mangala, Rajitha,Rajiva, another – the brains behind?) has turned the tables, but counteroffensives still need to be blunted. For sure expect more surprises, some lurid others comic, in the run-up to 8 December and 8 January. In the meantime there are five hurdles the opposition needs to clear.
- Ensuring that the UNP mass vote turns out in strength for MS. The hard-core needs to see that once EP is abolished and parliamentary elections held, their party, in all probability, will be in office and Ranil will be national leader as new-style prime minister.
- Facilitating well timed defections from the SLFP to the Common Front. If CBK and her allies can pull a quarter of the SLFP base-vote, MS’s victory is assured. I cannot see old loyalists like Ratnasiri and Dimu clinging to a Pakses + rump-SLFP concoction if defections soar. (The solidity of last week’s pro-government Budget vote must have disappointed MS and CBK). A future task is for traditional SLFPers to jettison this corrupt self-seeking clan and reclaim their heritage as a populist national-bourgeois party, its proper historical position.
- Making sure the Tamils throw their weight behind the Single Issue Common Candidate (SI-CC). There is no need to mislead Tamils; a Single Issue is just that – abolishing EP. There should be no deception that socio-economic difficulties will be overcome for the benefit of all, or full devolution implemented for the Tamils. These lie further down the road. The gain for Tamils is that at that stage they will be dealing with a more democratic state, a less chauvinist government and a regime not tainted by war-crimes and human rights violations.
- Convincing the JVP that it is time to grow up. Sure, it is Marxist – hence my favourite among Lanka’s mass parties – and won’t soil itself in capitalist business. That’s fine, but defence of democracy, albeit the bourgeois-democratic variant, is obligatory. I won’t labour this; Anura Kumara and his team should know their Marx, Luxemburg and Gramsci well enough
- JHU backing breaks Pakse in the Dharmapala Belt from Nugegoda to Maharagama, Kotte, Kottawa and Homagama; a sizable conglomeration, maybe 10% of the national electorate. If the JHU swings a third of this to the Common Candidate, the CC’s poll will swell from the mid-fifties to near sixty percent. A sizeable defeat of the incumbent is important for reasons I will advert to later. Retaining both JHU and TNA is predicated on assuring the former that EP will be abolished in ways that do not endanger Lanka’s unity, while Wigneswaran and the TNA appreciate that democratising the centre will afford greater democracy at the periphery.
Readers will observe that I have not made reference to Muslims and Upcountry Tamils in my list of key tasks. A large proportion of Muslims will vote against Pakse irrespective of what hide-and-seek game Hakim and the SLMC get up to. The SLMC has degenerated even more since prostituting itself for 18A; now well past its shelf-life it is time for replacement by younger leaders.
Whatever the gluttonous and booze-soaked leadership of the CWC says, half the Upcountry Tamils will vote against Pakse. It will be 100% if Delhi puts its foot down and sends instructions in the wake of an Associated Press story that the Pakses are toying with a ‘Trinco for China’ delusion. If they try that, forget elections, the stakes are immeasurably higher. Indira ground JR into the dust for a lesser offence. The Modi-US axis will finish off the Pakses and vaporise already flimsy Sri Lankan sovereignty. Morality, I leave you to pontificate about that; this is real-politik. However, an anti-Pakse Delhi intervention is manna from heaven that opposition planners cannot count on.
At this point in the analysis it is clear that the sine qua non for winning big is sustaining the alignment of the constituents of the Common Front. Conversely, the Pakse side, alive to the threat, will strain every nerve and sinew to disrupt alignment.
To Survive Again
I am done with two items on my cryptic list; to Survive and to Win. The next item was to ‘Survive Again’. [‘Utilising the Victory’, that is social renewal, ethnic reconciliation and institution rebuilding, will have to wait for later; it’s too much for one essay]. The constitution is unambiguous; if defeated Rajapakse must step down promptly. But the courts can no longer be relied on to uphold the law, especially if the margin is small. And in that case what about the elections commission? Will courts and commission play fiddlesticks and fabricate a hiatus allowing Rajapakse to flounder on as a lame-duck in a miserable interregnum where nothing gets done and the economy slides?
A defeated Rajapakse will flop and his parliamentary support, except the three blind mice of the Dead Left, will crumble. The UNP will do well in the next parliamentary election and the sans-Pakse SLFP faction will not do badly either. The pro-Pakse parliamentary contingent, after a failed presidential bid, will score zilch. I am not painting a rosy picture of a soon-to-be-rid-of-Pakse Lanka. On the contrary, I fear a hiatus will be a period of great danger; the ‘Surviving Again’ problematic.
Were a hiatus to materialise, government coffers will be in the grip of the venal sibling, the military usurped by the Gobbelsian one. Conspiracies reminiscent of Marcos and the worst African dictators when voted out are possible scenarios. Should the rump-regime try funny business, I see the streets aflame in reaction. Strange coming from a Marxist but I recoil from this prospect. “All mimsy were the borogoves: And the mome raths outgrabe”. This will not be a pre-revolutionary phase heralding of social transformation but a forerunner of anarchy.
Therefore a thumping defeat is best; it will compel Rajapakse to depart pronto without hanky-panky. Neither can abolishing EP be delayed; the people’s mandate must be implemented. If this parliament, which would have crumbled morally by then, fails to enact that mandate, it should be sent packing and another elected. Cromwell’s is one way of doing it!
Students of political, constitutional, and even social change concede that orderly transitions are best. MS, if he wins, should establish an all-party cabinet to stamp moral authority – a shadow cabinet if there is a hiatus.Sarath Fonseka as Defence Minister (or shadow Defence Minister) has clout and connection enough to nullify military subterfuges. Neither do the obligations of the JVP, JHU and TNA end on 8 January. They run on till amendments abolishing EP, repealing 18A and invoking fresh parliamentary elections under the new system are done.
Am I day-dreaming? I think not; I read it over and it doesn’t seem outlandish; after all it’s not the Second Coming, Land of Hope and Glory, or anything like that. And why can’t a prophet be right twice? “Oh frabjous day! Callooh! Callay!”
*********************************************************************************
30 Nov 2014
මෛත්රීපාල නැමැති ඔහු
- ෂ්යාමන් ජයසිංහ
ශ්රී ලාංකිකයන් යනු අවසනාවන්ත ජනතාවක් නොවේ. සාගතයෙන් සහ නියඟයෙන් ඔවුන් වැනසී නැති බව අපි දනිමු. සුනාමියක් ආවේය. එහෙත් ඒ, කලාතුරකින් සිදුවන සාගර පත්ලේ භූගත ඝට්ටනයක් හේතුවෙනි. ඉඳහිට ලේ ටිකක් හැලෙන බවත් ඇත්ත. ඒත්, මේ දේශය සොබා සෞන්දර්යයෙන් අනූන ය: ඕනෑම ඝර්ම කලාපීය බවබෝගයක් සඳහා ඒ පොළොව සාරවත් ය. ඉගෙනීමෙහිද, අනුකරණයෙහිද, නිර්මාණයෙහිද, එම ජනතාව කඩිනම් ය. ඔවුන් බුද්ධිමත් ය. නිවහල් ය. ඉතිහාසයේ මුල් කාලයේදීම මේ දේශයට ආ ධර්මය, සියවස් ගණනාවක් තිස්සේ ගම්දනව් සිසාරා ගියේය. මිනිසාගේ ඓතිහාසික පරිණාම ක්රියාවලිය තුළ, ඉවසනසුළු පරිසරයක, විවිධත්වය දළුලෑවේය. එය, ජාතිය සහ ආගමේ විවිධත්වයකි. අපූරු සංයෝජනයකි. එය, රටක් වශයෙන් දේශපාලනික අවුල් වියවුල් මැද කඩිනම්න් මග හසර පාදා ගත්තේය. අප ඉදිරියේ අද ඇති අළුත්ම විසඳුම් මාවත අතිශයින් ආකර්ශණීය ය.
මෛත්රීපාල සිරිසේනට ආයුබෝවන් !
එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ නායකයන් සහ සාමාජිකයන් ඉදිරියේ පසුගිය දා එක්සත් ජාතික පක්ෂ මූලස්ථානයේදී මෛත්රීපාල සිරිසේන කළ කතාව නැරඹීමෙන් සහ ඊට සවන්දීමෙන් මම බෙහෙවින් පැහැදුනෙමි. මේ නම්, ලංකා භූමියෙන් ජනිත කළ සැබෑ නායකයෙකි යි මට සිතුණි. ප්රසිද්ධ දේශකයෙකුට වැදගත්ම කාරණය වන, සභාවේ පේ්රක්ෂක අපේක්ෂාවන් සහ සැකසාංකා ඔහු සැණෙකින් අල්ලාගත්තේය. බොහෝ කාලයක් තිස්සේ දේශපාලන කතරක සිටි ඒ පැරණි මහා පක්ෂයේ ගැහැනුන් සහ පිරිමින් අතරේ අනේක අඩමානයන්, අවිශ්වාසයන් සහ දුරවබෝධයන් ඇති බව ඔහු දැන සිටියේය. අද පක්ෂ භේදයකින් තොරව සකල ලාංකිකයන් මුහුණදී සිටින සැබෑ අර්බුදය ඉතා සාර්ථක අන්දමින් ඔහු ගොනු කෙළේය: තුන්වැනි වාරයකුත් ලැබුණොත් මහින්ද රාජපක්ෂ මේ රටේ වෙන කිසි පක්ෂයකට අඟලක්වත් ඉතුරු නොකරනු ඇත. ඉතිරි වනු ඇත්තේ තනි ඒකාධිපතිත්වයකි. ඒ නිසා, ලංකාද්වීපය ඒ ඒකාධිපති ආදර්ශය ඔස්සේ සීග්රයෙන් පල්ලම් බසින බවට ඔහු අනතුරු ඇඟෙව්වේය.
එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ නායකයන් සහ සාමාජිකයන් ඉදිරියේ පසුගිය දා එක්සත් ජාතික පක්ෂ මූලස්ථානයේදී මෛත්රීපාල සිරිසේන කළ කතාව නැරඹීමෙන් සහ ඊට සවන්දීමෙන් මම බෙහෙවින් පැහැදුනෙමි. මේ නම්, ලංකා භූමියෙන් ජනිත කළ සැබෑ නායකයෙකි යි මට සිතුණි. ප්රසිද්ධ දේශකයෙකුට වැදගත්ම කාරණය වන, සභාවේ පේ්රක්ෂක අපේක්ෂාවන් සහ සැකසාංකා ඔහු සැණෙකින් අල්ලාගත්තේය. බොහෝ කාලයක් තිස්සේ දේශපාලන කතරක සිටි ඒ පැරණි මහා පක්ෂයේ ගැහැනුන් සහ පිරිමින් අතරේ අනේක අඩමානයන්, අවිශ්වාසයන් සහ දුරවබෝධයන් ඇති බව ඔහු දැන සිටියේය. අද පක්ෂ භේදයකින් තොරව සකල ලාංකිකයන් මුහුණදී සිටින සැබෑ අර්බුදය ඉතා සාර්ථක අන්දමින් ඔහු ගොනු කෙළේය: තුන්වැනි වාරයකුත් ලැබුණොත් මහින්ද රාජපක්ෂ මේ රටේ වෙන කිසි පක්ෂයකට අඟලක්වත් ඉතුරු නොකරනු ඇත. ඉතිරි වනු ඇත්තේ තනි ඒකාධිපතිත්වයකි. ඒ නිසා, ලංකාද්වීපය ඒ ඒකාධිපති ආදර්ශය ඔස්සේ සීග්රයෙන් පල්ලම් බසින බවට ඔහු අනතුරු ඇඟෙව්වේය.
උතුම් අරමුණක් වෙනුවෙන් තමාව කැප කළ ශ්රේෂ්ඨ ගාන්ධි ගැන ඉතා අගේට ඔහු සභාවට මතක් කර දුනි. අවුරුදු 27 ක් දඟගෙයි කල් ගෙවූ නෙල්සන් මැන්ඬේලා ගැන ඔහු සභාවට මතක් කර දුනි. බලයේ එල්ලය ඔහු ජයගත් ආකාරයත්, දකුණු අප්රිකාව සඳහා වූ තමන්ගේ ඓතිහාසික මෙහෙවර අවසන් කිරීමෙන් පසු තවත් වාරයක් බලයේ සිටීමට නොඉල්ලා, වෙනත් නායකයෙකුට ප්රජාතන්ත්රවාදී ඡුන්දයක් යටතේ බලය පැවරූ සැටි ඔහු පැහැදිළි කෙළේය. ‘‘මං ගාන්ධි කෙනෙක් නෙවෙයි. මං නෙල්සන් මැන්ඬේලා කෙනෙක් නෙවෙයි. ඒත් ඒ ශ්රේෂ්ඨයන්ගේ ආධ්යාත්මික ගුණයත්, දර්ශනයත් මං ඉතා ඉහළින් අගය කරනවා’’ යැයි ඔහු කියූ විට මුළු සභාවම ප්රමුදිත වුණේය. දින 100 කදී විධායක ජනාධිපති ක්රමය අහෝසි කොට, මහජන ඡන්දය සඳහා සාමකාමීව තරග කිරීමට සහ සෑම පක්ෂයකටම නිදහසේ කටයුතු කිරීමට අවශ්ය කරන පාර්ලිමේන්තු ප්රජාතන්ත්රවාදය යළි ස්ථාපිත කිරීමට ඔහු සපථ කෙළේය.
ඞී. ඇස්. සේනානායක විසින් ගොඩනගන ලද ජනපද ක්රමය තුළ හැදුණු වැඩුණු සාමාන්ය ගොවියෙකුගේ පුතෙකු සම්බන්ධයෙන් ගත් විට එය අතිශය විස්මිත කාරණයකි යි මට සිතුණි. ඔක්ස්ෆර්ඞ් සරසවියේ උගත් ශ්රී ලාංකිකයන්ට මා සවන්දී ඇත. එහෙත් මෛතී්ර ප්රදර්ශනය කළ ජනතා අවබෝධය ඉදිරියේ ඔවුන් සමානයන් නොවුණි. ඔහු තුළ දැඩි විනයක් තිබුණි. මා වැන්නෙකු ඔහුගේ මතයට නම්මවා ගැනීමට සමත් නිවැරදි රූපක ඔහු පාවිච්චි කෙළේය. පැහැදිළි චින්තනයක් ඔහුගෙන් ප්රකට කෙරුණේය. යමක් වහා වැටහෙන සුළු නැණවත් පුද්ගලයෙකුට, විදග්ධ ස්වයං-අධ්යාපනයක් ලැබීම සඳහා දේශපාලනික පරිචය පමණක් ප්රමාණවත් වන බව මට එහි දී පසක් විය. ඔහු වූ කලී, මහ පොළොවේ තිරසාරව පය ගසා සිටින සහ එම පොළොවෙන් ඉහළට එසැවෙන නායකයෙකි.
ඉතා අවාසනාවට රටේ ජනාධිපතිවරයා විසින්ම රටේ ජනතාව වෙත පටවා ඇති ආඥාදායක පාලන පද්ධතිය අවසානයක් කර දැමීම සඳහා සියල්ලන්ම මේ මොහොතේ අත්වැල් බැඳ ගත යුතුව තිබේ. ඒකාධිපති පාලන තන්ත්ර ක්රියාත්මක වන ඇතැම් අප්රිකානු රටවල්වල මෙන් නොව, ලංකාවේ ජනතාව උගත් බුද්ධිමත් සහ නිදහසට ආදරය කරන ජනතාවකි. මේ ලස්සණ දේශය තුළ අගේට ප්රජාතන්ත්රරවාදය මුල් ඇද තිබුණි. ශ්රී ලංකාවේ ජනතාව බොහෝ අවස්ථාවල පාලකයන් වෙනස් කිරීමට පියවර ගෙන තිබුණි. පාලකයන්ව පාලනය කෙරුණේ ඒ ආකාරයෙනි. එය විවෘත සමාජයක් විය. ජන විවිධත්වයට ගරු කෙරුණු අතර, ජනතා අභිමතය පාලකයන්ට නිරතුරුව අවශ්ය කෙරුණි. තොරතුරු කාටත් විවෘතව තිබුණි. එසේ තිබියදී, ඒ සියල්ල වසා දැමීමට මහින්ද රාජපක්ෂට අවශ්ය කෙළේ ඇයි? ඔහු වටා සිටින අන්තේවාසිකයන් සහ ගැත්තන් හරහා එක්තරා මුළාවේ උමතුවක් ඔහුට බෝ වී තිබේ. එයින් අවසානයේදී සිදුවනු ඇත්තේ, ඔහු රටට කළ සේවාවන්ද ජනතා සිත්සතන් තුළින් අමතකව යාමයි.
*2014 නොවැම්බර් 27 වැනි දා ‘කලම්බු ටෙලිග්රාෆ්’ වෙබ් අඩවියේ පළවූ This Man Maithripala නැමැති ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය ‘යහපාලනය ලංකා’
**************************************************************************27 nov 2014
http://www.island.lk/index.php?page_cat=article-details&page=article-details&code_title=114971
Time to laugh a bit: Presidential files and other files
November 27, 2014, 12:00 pm
Rumour had it for many years that our president contained the dissent of his colleagues by manipulating a set of ‘files.’ President Mahinda Rajapaksa recently heard saying something like this, "Reverend Sir, I have files of those who left me. But I don’t want to use them." It is important to note who, the addressee is here: he was directly addressing the Buddhist monks. We just happened to overhear it. What the president was saying must be true primarily because he would not tell a lie to the Maha Sangha whose blessings he often invokes and on whose blessings he has thrived. Yes, the president must be having the files and that was why many other politicos decided to stay back and sing for supper.
So, there must be files. Then, it is the president who must be held responsible for not ‘using’ those files. His statement was directed at those ministers who are still with him rather than those had already left. What is in a file? That is the question. The concept of files needs to be revisited.
Recently humourist Puswedilla also talked about files: According to him the files of those who defected the government include the following: "love letters," "school leaving certificate", "A /L certificate." and the like. If the files are to be used against them the content must be terrible. For example, their Advanced Level examination results must be so bad. Well, that cannot be the case. For one thing, among the defectors, there was a professor of English whose PhD was not something awarded by a vice chancellor he himself had appointed. If the A/L record is the content in the file that brings them shame, those who did not leave do not have admirable files. President himself does not have a great A/L records. That was why he started his career as a humble library assistant who would make sure books remain where they belong in the shelves. It was great job. While some people have men of letters as their presidents we have a man of books.
The files the president talks about must be something else. Let’s take an educated guess. It was reported once that when a famous private tuition master was going to run for elections from the UNP, he received a phone called from a person who mentioned that magic word, ‘files.’ That word alone took care of the tuition master’s political ambition. That files must be about income tax. There are so many billionaires in the tuition field whose tax records are rather murky. But in evading tax they are not alone. But that powerful caller failed to recognize that tuition masters flourish in education because the government does not invest enough on it. Without the help of tuition masters many students would not have passed highly competitive exams. Those exams are competitive not because they are qualitatively so much higher than any equivalent exam in the world but because higher education opportunities in the country are extremely limited.
During the ten years of President Rajapaksa’s rule the funding for state education sector has continued to dwindle indirectly helping many other tuition masters. In addition, the president’s cabinet itself has a famous tuition master who was quite instrumental in making private tuition a big business in the 70s and 80s. And that big business tuition master is now taking care of the school system of the country! That means one can be a big tuition master with a not –so-clean income tax file and can still run for elections if he gets the ticket from the ruling party.
Well then, what must be in those files of the defectors? President may be indicating that those defectors are corrupt and they have accumulated money through illegal means. In the presence of those monks, the president declared that he would not ‘use’ them against the defectors. That means our president is shielding a bunchy of crooks. If that is the case, we will be better off without such a president. We need our president to maintain the rule of law.
Files are important for everything and our president is no different in his handling of files. Some countries look at our president’s files when they make decisions on us. Some countries do not want to fund us in our development projects because, they claim, our president’s human rights file is not all that great. Some countries, like China, do not give a damn about our president’s file as long as they can advance their own economic and political interests. Our president loves China. It is the greatest political love story in the recent history.
At the forthcoming election, people are going to examine the president’s file. It is not easy. Those defectors and some others who follow them will have the president’s file. There are all kinds of stories that the president and his family became incredibly wealthy within ten years or so. That means, there must be a huge file on him.
Since president himself does not allow us to see it, we need a new president who can get us that file. Reverend Athuraliye Rathana, who was among the few monks to talk about that big presidential file, has spoken of a car priced Rs. 900 million and many such things. The story of that car must be in that big file. We would love to do anything needed to take a look at that file after January 8!
We need a form of government that creates room for people to maintain files on their leaders. That is one reason the executive presidency has to go because it only allows the president to wave magic files at people that he dislikes.
After January 8 a new president may be saying, "Reverend Sir, now I have his file and his file is terrible but I will not use it because he was working within a constitution that led him to corruption. Let’s now write a new constitution that allows people check their leaders’ files from time to time. Within such a constitution no one will be able blackmail anyone by ‘wagging’ some files at their faces."
Rather idealist words, I know; but this is meant to be a bit funny, isn’t it?
Liyanage Amarakeerthi
*****************************************************************************
http://c-u-l-t.blogspot.com/2014/11/blog-post_29.html
29 Nov 2014
වෙනසට බය ඇයි?
අපේ මිනිස්සු වෙනසකට බය තරම දැක්කම මට බය හිතෙනවා. ඒ වෙන කිසි දෙයක් හින්ද නෙමෙයි අනාගතයක් නැති බව දැනෙන හින්ද. වෙනස පිළිගන්න හෝ බාරගන්න ලෑස්ති නෑ කියන්නෙ ඉන් එහාට සිතීමක් වර්ධනයක් සිද්ද වෙන්නෙ නෑ කියන එක. මේකෙ ආයිමත් හොඳ වෙනස හෝ නරක වෙනස කියල නෑ. මොන විදිහක වුණත් වෙනසක් හැමතිස්සෙම හොඳයි. ඒ වෙනස අපිව අභියෝගයට ලක්කරනවා. සක්රීය කරනවා. ශක්තිමත් කරනවා. මුල්ම වානරයො සිංහල වුණා නම් තාම අපි ගස් උඩ යන වඳුරො.
කලින් දවසක කියපු විදිහට සමහර විට මේ වෙනස් වෙන්න ඇති බය එන්නෙ කන බත් ටිකත් එක්ක වෙන්න ඇති. වී ගොවිතැන එක්ක පුරුදු වෙච්ච සම්ප්රදාය රකින, ගතානුගතික රටාව අපිට ජානමය විදිහට බලපානවා නොවෙනස්ව ඉන්න. අපි ලොකුකමක් විදිහටයි ඒක කියන්නෙත්. කවදාවත් නොවෙනස්... ඒ කියන්නෙ සදාකාලික මැටි.
මේ වෙනස් වෙන්න ඇති බය පුද්ගලික ජීවිතේ ඉඳන් සමාජ සංස්කෘතික දේශපාලන හැම ඉසව්වකටම බලපානවා. උදා විදිහට අපි යාලූ වෙන කෙල්ල හෝ කොල්ලා වෙනස් වෙනවට ඇති බය, කසාදය වෙනස් වෙනවට ඇති බය, සමහර විට අපි මාර විදිහට දෙමව්පියො ගැන වර්ණනා කරන්නෙත් ඒ අය වෙනස් කරන්න බැරි වස්තූන් හින්ද වෙන්නැති. මේක යම් පමණකට ඕනම රටක මනුස්සයෙකුට තියෙන්න පුළුවන්. ඒත් මේ වෙද්දි බටහිර රටවල් සවිඥාණකව මේ වෙනස්වීමේ අභියෝග බාරගන්න පුරුදු කරනවා. ඕනම විෂයක. වෙනස් නොවීම සුවපහසු කලාපයක හුදකලා වීමක් විදිහට බැහැර කරනවා. හැමතිස්සෙම වෙනසේ වල්මත්බවට මුහුණ දෙන එකයි දියුණු මනුස්ස තෝරා ගැනීම වෙන්නෙ. ඒත් ලංකාව යන්නෙ පස්සට.
මේ වෙලාවෙ මෛත්රීද මහින්දද කියන්නෙත් මේ වෙනසෙ තීන්දුවක්. පුද්ගලයො විදිහට මේ දෙන්නා කිරා බලමින්, ඕපාදූප විනිශ්චය කරමින් තාවර වෙන්න දෙයක් නෑ. දේශපාලනිකව හැමතිස්සෙම වෙනසක් සුබයි. ඒක ඉතිහාසය තහවුරු කරපු දෙයක්. ඒකෙන් දේශපාලනික, ආර්ථික, සමාජ දේහයේ ලොකු වෙනස්කම් ඇති වෙනවා. සමාජය පුළුල් වෙනවා. සිතීම වර්ධනය වෙනවා. ඇරත් සමාජයක් විදිහට සංකෝචනය තෝරගෙන අවුරුදු දහයක් ගතවෙන තැනදිවත් වෙනස්වීම තෝරා නොගන්න සමාජයක ඉරණම දෛවෝපගයි. පව්.
මේ වෙලාවෙදි පටු මනස්වල වාදය තියෙන්නෙ පුද්ගලයො දෙන්නෙක් අතර. ප්රජාතන්ත්රවාදය දිහාවට වැඩෙන ක්රියාවලියක් විදිහට මැතිවරණ තෝරාගැනීමක් දකින්න තරම් පරිණත අය ඉන්නෙ සොච්චමයි. කොයිතරං ග්රාමීය මූලයන් සහිත පක්ෂයක් වුණත් මේ වෙලාවෙ ජවිපෙ කියන කතාව දේශපාලනිකව ගොඩක් පළල්.
මෛත්රීපාල කියන්නෙ අවසානයක්, නිර්වාණයක් නෙමෙයි, ගමනක එක පියවරක් කියන එක. ඊට එහාට ප්රජාතන්ත්රවාදය වැඩෙන්න ඕන. ඒ සාකච්ඡුාව තවදුර යන්න ඕන. ඒක ජනතාව අතර නිරන්තර කතිකාවක් වෙනවා මිස රටක් හැටියට ඒ දේශපාලනික පුහුණුව ගන්න විදිහක් නෑ. අපි පුරුදු ඉබේ ලැබෙන දෙයක් බාරගෙන මිසක් වැඩක් කරලා උපයාගෙන නෙමෙයි. අපේ රටේ නිදහස වුණත් එහෙමයි.
මේක අපේ උරුමයේ කොටසක්. අපේ වහරෙ කතන්දර හැදිලා තියෙන්නෙත් ඒ විදිහට. උදා මේ ඡුන්දෙ ගැන වුණත් ඇහුවම සමහරු ලොකුවට දෙන උත්තරයක් වෙන්නෙ ‘දන්න යකා හොඳයි නොදන්න දෙයියට වඩා’ කියල. වහරෙන් ආපු හින්ද ආප්තෝපදේශයක් වගේ කිව්වට මේක අතිශය පසුගාමී ජාතියක කතාවක්. කොයිතරම් දුෂ්ට හෝ අවාසි සහගත තත්වයක් වුණත් ඊළ`ග අවධිය නොදන්නා නිසා වෙනසක් නොකර තියාගැනීම. හරිනං වෙන්න ඕන ඊළ`ගට එන්නෙ වඩා නරක යකෙක් වුණත් ඉන්න යකා පන්නලා අලූත් යකා තෝරගන්න එක. හේතුව අලූත් වෙන්නෙ යකා නෙමෙයි අපි හින්ද. අලූත් යකා එක්ක අපි මුහුණ දෙන්නෙ අලූත් තත්වෙකට. පරණ යකා එළවීම හින්දම අපි වෙනස් වෙනවා. ඇත්ත ගැටළුව තියෙන්නෙ අපේ පරිණාමය. ඒ පරිණාමය අනුව එලියෙ තත්වයන් වෙනස් වෙනවා. ඒත් අපි ජාතියක් විදිහට හුරු වෙලා ඉන්නෙ දෙයියෙක් වෙනුවෙන් වත් යකෙක් මාරු නොකරන්න. හරක් එක්කො කරත්තෙ බඳින්න ඕන. නැත්තං මස් කඬේට යවන්න ඕන. ඡුන්ද බලය වගේ එකකින් උන්ට වැඩක් නෑ.
මේ වෙනසට ඇති බය විසින් අපිව කොයිතරම් පාලනය කරනවද කිව්වොත් අනෙකාට වඩා වෙනස් වෙන්න පවා අපි බයයි. සමූහයට අනුව ඉන්නවා මිසක සමූහයෙන් වෙනස් වෙන එක අපිට අභියෝගකාරීයි. ඒ වගේම අපි සමූහයක් විදිහට වෙනස බාරගන්නත් බයයි. සමලිංගිකත්වය, මතට නිදහස වගේ සංකීර්ණ තත්වයන් නෙමෙයි කොණ්ඩෙ වැවීමක්, කොටට ඇඳීමක් වගේ සරල දෙයක් පවා බාර ගන්න බැරි තරමට අපි සමාජයක් විදිහට දුර්වලයි.
මහින්දගේ පාලනය අවසන් කරන්න වඩා පුළුල් හේතුවක් වෙන්නෙ මේ වෙනස බාර ගන්න පුළුවන් සමාජයක් ඇති කිරීමේ උවමනාව. ජාතියක් විදිහට, ආගමක් විදිහට, විශ්වාසයක්, මතවාදයක් විදිහට වෙනස් දෙයක් දරන්න, අදහන්න වගේම බාරගන්න පුළුවන් අවකාශයක් ඇති කිරීම. හැම වෙනසක්ම හතුරුකමක් හෝ ද්රෝහී වීමක් කියල කියවන ගුහාගත තත්වයෙන් එලියට එක. මේක නොදියුණු සමාජයක් විදිහට අපේ තිබුණු තත්වයක් රාජ්ය තාන්ත්රික විදිහට තහවුරු වීමක් වගේ. අතිශය තාර්කික, බුද්ධිමය හා සවිඥාණක විය යුතු රාජ්ය නායකත්වයක් කේන්දරවලින් පාලනය වෙන තැන දක්වාම මේ වෙනස් නොවීමේ විපාකය දුර දිග ගිහින්. විද්යාව දියුණු වුණත්, පෝෂෙ මොන්ටෙරෝ පැද්දත් අපි වෙනස් නෑ. කොටින්ම පුතා අභ්යවකාශ ගගනගාමියෙක් වුණත් මහින්ද තාම ග්රහයො ගැන කේන්දර බලනවා.
මේ පාර මැතිවරණ තීන්දුව සංස්කෘතික තීන්දුවක් වෙන තැන අතිශය සරලයි. ඍජුයි. වෛරයද, මෛත්රියද? සංස්කෘතික මායිම තියෙන්නෙ එතන. වෙනස එතන.
මෙච්චර කාලයක් අපි ජීවත් වුණේ වෛරයේ කලාපය ඇතුලෙ. අපි අපේම රටේ ජාතීන් එක්ක ජීවත් වුණේ වෛරයෙන්. දෙමළා කොයි වෙලාවෙ අපිට ගහයිද කියල නොසන්සිඳෙන බයකින් ජීවත් වෙන්න අපි තෝරගෙන තිබුණ. තාමත් මහින්ද කියන්නෙ ආණ්ඩුව පෙරළුණොත් කොටි ගහයි කියල. අපි අපේම රටේ ආගම් එක්ක ජීවත් වුණේ වෛරයෙන්. මුස්ලිම් ජාතිය වැඩිවෙනවා සිංහල ජාතිය වඳවෙනවා කියල අපි වෛර කරමින් ජීවත් වුණා. අපි ලෝකෙ අනිත් රටවල් එක්ක ජීවත් වුණේ වෛරයෙන්. කොයි වෙලාවක විජාතික කුමන්ත්රණ එනවද කියල තේරුමක් නැති සැකයකින් අපි තැවි තැවී පැහි පැහී හිටියා.
මේක මං මුලින්ම දැකලා තිබුණෙ අපේ ආච්චිගෙන්. කිසිම හේතුවක් නැතුව එලියෙ මිනිස්සු බලන් ඉන්නෙ අපිට හිනාවෙන්න කියල භීතියක් එයාගෙ හිතේ තිබුණ. මං හිතුවෙ වයස හින්ද වෙන්නැති කියල. ඒත් ආච්චිගේ භීතිය රටක පාලනය දක්වා වැඩෙන්න පුළුවන් කියල මං තේරුම් ගත්තෙ ලොකු වෙලා. අපි ජනතාවක් විදිහට ජීවත් වෙන්නෙ ආච්චිලාගෙ ඔලූගෙඩි ඇතුලෙ.
මේ සීමාව වෙනුවට ලෝකයක් එක්ක ජීවත් වෙන්න පුළුවන්, අනෙකා බාරගන්න, අනෙකා සමග බෙදාහදාගන්න පුළුවන් තත්වයක් දක්වා අපි විවෘත වෙන්න ඕන. කැමපේන් භාෂාවෙන් කියනවා නම් අපි මෛත්රී වෙන්න ඕන. වෛරයෙන් පනවපු සීමාවන් බිඳින්න පුළුවන් මෛත්රියෙන් විතරයි.
මෛත්රී කියන්නෙ පුද්ගල තෝරාගැනීමක් වෙනුවට සංස්කෘතික තෝරාගැනීමක් වෙන්නෙ ඒ විදිහට. මෛත්රී කියන්නෙ නමක් වෙනුවට අභ්යාසයක් වෙන්නෙ ඒ විදිහට. එතනදි මෛත්රීපාල සිරිසේන කියන පුද්ගලයා නාම මාත්රිකයි. ඒ පිටිපස්සෙ තියෙන පොදු සවිඥාණක උවමනාවයි වැදගත් වෙන්නෙ. ඒ උවමනාව හරහා යෝජනා කරන අලූත් දේශපාලනික වෙනසයි වැදගත් වෙන්නෙ. අපි වෙනස බාර ගන්න ලෑස්තිද? සමහර විට අපි අපි විසින්ම දොරේ ඉබ්බා දාගෙන යතුර විසි කරන්න ඉඩ තියෙනවා.
මහින්ද කියන චරිතය ස්ථානගත කළේ යුද්ධයේ උවමනාව විසින්. ඒ කාලයේ අපිව වෙළාගෙන තිබුණු බය විසින්. ඒකට මුහුණදෙන්න අපි තෝරාගත්තෙ වෛරය. මහින්ද චින්තනය හැදුනෙ ඒ වෛරයේ බෙදුම්වාදය ඇතුලෙ. ප්රභාකරන්ගෙ අනෙකා විදිහට. යුද්ධය නැති වුණත් තාමත් මහින්ද දරාගෙන ඉන්නෙ ඒ මළකුණ. ඒ ජනතාව විසින් එයාට තීන්දු කළ චරිතය. තාමත් යුද්දෙ ගැන කියනවා මිසක් ඒ පිටපත එතනින් එහාට ලියවිලා නෑ.
අලූත් ජනතා උවමනාවක් එක්ක වෙනස් චරිතයක් අපිට ඕන වෙන්නෙ ඒ හින්ද. වෙනස් උවමනාවක් ප්රොජෙක්ට් කරන නායකත්වයක්. නැවත ලෝකය එක්ක, අනෙකා එක්ක සම්බන්ධ වීම යෝජනා කරන දේශපාලනයක්. පවුල රාජ්ය දක්වා අරගෙන යනවා වෙනුවට අපිට පවුල හා රාජ්ය අතර පරතරය පළල් කිරීමයි වැදගත්.
මෛත්රී කියන්නෙ මේ මොහොතේ ඒ උවමනාව වෙනුවෙන් නිෂ්පාදනය කළ දේශපාලන චරිතය. මහින්ද වගේම ඊළ`ග දියුණු ප්රජාතන්ත්රවාදී උවමනාවකදී අපිට මෛත්රී වෙනුවටත් වෙනසක් හොයන්න වෙයි. ජවිපෙ කියන කතාවෙ වැදගත්ම ඒකයි. ප්රජාතන්ත්රවාදය අනවරත ක්රියාවලියක් විදිහට, අපි විසින් යා යුතු ගමනක් විදිහට අරගෙන එන එක. එතනදි අපිට වැදගත් වෙන්නෙ වෙනස විතරයි. චරිතෙ නෙමෙයි. බුදුබව පතන හෝ බුදුන්ට නෑ වෙන නායකයන් ප්රාර්ථනා කිරීම වෙනුවට සක්රීය ජනතාවක්, බුද්ධිමය දේශපාලනයක් වෙනුවෙන් වැඩ කරන එක ප්රගතිශීලියි. දියුණුයි.
මේ මොහොත නිශ්චිතයි. වෛරයද? මෛත්රියද? එච්චරයි.
දැන්වත් ගස්වලින් බිමට බහිමුද?
-චින්තන ධර්මදාස
25 Nov 2014 ...Vikalpa
ඓතිහාසික හැර යාමක් සහ දේශපාලනික අකුණක්
සෞඛ්ය අමාත්ය සහ ශ්රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ මහ ලේකම් මෛත්රීපාල සිරිසේන රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව හැර යාම විවිධ අර්ථයෙන් ගත් විට බරපතල ඓතිහාසික සංසිද්ධියකි. දේශපාලන පක්ෂයක් වශයෙන් ශ්රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයට මෙවැනි හැරයාම් ආගන්තුක නැත. මේ පක්ෂය බිහි වුණේම, නිදහසෙන් පසු ලංකාවේ බිහි වූ ප්රථම එක්සත් ජාතික පක්ෂ ආණ්ඩුවේ පලාත් පාලන සහ සෞඛ්ය අමාත්ය ධුරය දරමින් සිටි එස්. ඩබ්. ආර්. ඞී. බණ්ඩාරනායක එම ආණ්ඩුවෙන් එළියට ඒම තුළිනි. එහෙත් දේශපාලනික අතෘප්තියේ සහ වෙනත් අපේක්ෂාවන්ගේ පුද්ගල ප්රකාශනයක් වූ එම වෙන්වීම, එදා පැවති ඩි. ඇස්. සේනානායක ආණ්ඩුවට ක්ෂණික අවැඩක් සිදු කෙළේ නැත. බණ්ඩාරනායක එක්සත් ජාතික පක්ෂයෙන් ඉවත් වීමෙන් පසු අළුතෙන් පිහිටුවා ගත් ශ්රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය 1952 පැවති මැතිවරණයෙන් එතරම් සාර්ථකත්වයක් නොලැබූ අතර එක්සත් ජාතික පක්ෂය එම මැතිවරණයෙන් නැවත වතාවක් මහා ජයග්රහණයක් ද අත්කර ගත්තේය. එහෙත් මෛත්රිපාල සිරිසේනගේ හැර යාම, විධායක ජනාධිපති ක්රමයේ මිනීවළ හෑරීමට සමත් ශක්යතාවෙන් යුත් මහා දේශපාලනික අකුණකි. රාජපක්ෂ සහෝදරත්වයට අනූනව අවුරුදු බද්දකට සින්න වීමට තිබූ අවස්ථාවෙන් ගැලවීමට අවස්ථාවක් ශ්රී ලංකාවට ඔහුගෙන් සැපයී ඇත.
ටී. බී. සුබසිංහ, පී. එච්. විලියම් සිල්වා සහ ලක්ෂ්මන් රාජපක්ෂ ලංකා සමසමාජ පක්ෂයෙන් කැඞී වෙන් වී ශ්රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයට එක්වීම නිසා 1953 දී ශ්රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ වාසනාවත්, සංඛ්යා බලයත් ඉහළ ගියේය. එසේ පැමිණි සියල්ලෝම අනාගත බණ්ඩාරනායක ආණ්ඩුවේ ප්රධාන පෙළේ කැබිනට් ඇමතිවරු වන්නාහ. මෙවැනි පක්ෂය හැර යාම් සහ වෙනත් පක්ෂවලට එකතු වීම් වු කලී, එදා පැවති විවෘත වාද විවාද සහ ප්රජාතන්ත්රීය මතවාදවල වෙනස්කම් ඔස්සේ සිදුවූවා මිස අද මෙන් එක්සත් ජාතික පක්ෂ සාමාජිකත්වය ද තබා ගන්නා අතරේ සන්ධාන ආණ්ඩුවේ කැබිනට් තනතුරු භුක්ති විඳින අවස්ථාවාදී පිරිස්වල වර්තමාන දුරාචාරයට මොන විදිහකින්වත් සම වුණේ නැත. එවැනි අවාසනාවන්ත තත්වයක් අද ඇති වී තිබෙන්නේ, මහින්ද රාජපක්ෂගේ විධායක දොළ පිදේනිවලට සහ හිටපු අගවිනිසුරු සරත් සිල්වාගේ අපබ්රංශ අධිකරණ තීන්දුවලට පිංසිදු වන්නට ය. ඒ තකතිරු තත්වය සදහටම ඉවරයක් කර දැමීමේ අවස්ථාව, මෛත්ර්රීපාල සිරිසේනගේ වෙන් වීමෙන් දැන් සැපයී තිබේ. අවජාතක තුන්වැනි වාරයක් ඉල්ලා, කල් පිරීමටත් මත්තෙන්ම ජනාධිපතිවරණයක් කැඳවීම නිසා අද කැඞී යාමේ තර්ජනයට මුහුණදී ඇත්තේ ශ්රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයමයි.
මෛත්රීපාල සිරිසේන පක්ෂය හැර යාම සහ ඔහුව පොදු අපෙක්ෂකයා වශයෙන් තෝරා ගැනීම, සෑහෙන කාලයක් තිස්සේ ඒ මේ අත වැනෙමින් තිබූ පොදු උභතෝකෝටිකය සම්බන්ධයෙන් ගත් විට, කෙනෙකු බලාපොරොත්තු නොවූ තරමේ ඉදිරි පිම්මකි. පසුගිය කාලය තිස්සේම, විපක්ෂයේ ව්යාකූලත්වය තීව්ර කිරීම සඳහා ආණ්ඩුව තමන්ට කළ හැකි හැම දෙයක්ම කෙළේය. එම අවුලෙන් ගොඩ ඒම සඳහා චන්ද්රිකා කුමාරණතුංග සහ රනිල් වික්රමසිංහ කළ කාර්ය භාරය විශේෂයෙන් අගය කළ යුතුය. රට අද පත්ව ඇති වියවුලට, ඔවුන් දෙන්නා වෙන් වෙන් වශයෙනුත්, සාමූහිකව වශයෙනුත් සම්මාදම් වී ඇතත්, ජනාධිපති රාජපක්ෂට එරෙහිව මෛත්රීපාල සිරිසේනව මේ අවස්ථාවේ ඉදිරිපත් කිරීම, ඔවුන් දෙන්නාගේම දේශපාලනික ශේෂ පත්රවලට විශාල සාධනීය අගයක් එකතු කළ කාරණයකි. මහින්ද රාජපක්ෂට එරෙහිව නැගී සිටීමට දෙවැනි වරටත් රනිල් වික්රමසිංහ අපොහොසත් වීම ගැන කෙනෙකුට සිනාසෙන්නට පුලූවන. එහෙත් මෙවර විපක්ෂයේ පොදු අපෙක්ෂකයා වශයෙන් මෛත්රීපාල සිරිසේනට ඉඩ හැරීමෙන් රනිල් වික්රමසිංහ තමාගේ උදාරත්වය පෙන්නුම් කොට ඇත. ඉදිරියේ දී එළැඹෙන මුළු මැතිවරණ ව්යාපාරය තුළම ඔහු තම පක්ෂ යාන්ත්රණයේ සහ පාක්ෂිකයන්ගේ පූර්ණ ශක්තිය පොදු අපේක්ෂකයා වෙනුවෙන් මෙහෙවන ප්රබල බලයක් වනු ඇතැ යි අපට සිතිය හැකිය.
ජනාධිපතිනියක වශයෙන් චන්ද්රිකා කුමාරණතුංගගේ මොන සීමාකම් ගැන කෙනෙකු කතා කළත් 17 අවුරුදු එක්සත් ජාතික පක්ෂ පාලනය අවසානයකට ළගා කර දුන්නේ ඇය බව කෙනෙකුට අමතක කළ නොහැක. එයින් විසි වසරක් ගිය පසු නැවත වතාවක් ඇය පැමිණ සිටින්නේ, තමන් සදාතනික යැයි සිතා සිටින තවත් පාලන තන්ත්රයක් අවසානයක් කර දැමීමට ය. ශ්රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය බණ්ඩාරනායකලාගේ මෙන්ම රාජපක්ෂලාගේ ද පක්ෂය වන බව, වාම හමක් පොරවාගත් රාජපක්ෂවාදියෙක් පසු ගිය දා විලිලැජ්ජා නැතිව ලීවේය. දැන් මෛත්රිපාල සිරිසේන ශ්රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ එක් කණ්ඩායමකට නායකත්වය දෙමින්, ජනතා ආරක්ෂකයාගේ භූමිකාවට උරදී තිබීම තුළ, පවුලේ පක්ෂයක් වශයෙන් ගෑවී තිබෙන නරක නාමය ඉවත් කිරීමට අවස්ථාවක් ශ්රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයටත් ලැබී තිබේ. ඒ නව පරිවර්තනයේ වින්නඹුව වීමට චන්ද්රිකා තරම් සුදුස්සෙකු තවත් නැත.
තවම ජනාධිපතිවරණය ප්රකාශයට පත්කළා පමණි. ජනවාරි 8 වැනි දාට පෙර ගමන් කිරීමට තව දීර්ඝ දුරක් තිබේ. සහසුද්දෙන් කිසිවක් කීමට පුලූවන් කමක් කිසිවෙකුට නැත. මැතිවරණයට පෙර, යහපත අයහපත මෙන්ම අති දුෂ්ටත්වය ද කරලියට එනු ඇත. විපක්ෂය මොන තරම් යහතින් දේශපාලනය කළත් ආණ්ඩුව හැම දහංගැටයක්ම ගසනු ඇත. මේ දිරාපත් වූ පාලන තන්ත්රය හැම අකටයුත්තක්ම කරනු නියති. ඒ තරමට, නැති වීමට බොහෝ දේවල් ඔවුන්ට තිබේ. රාජපක්ෂලාගේ මැතිවරණ සංග්රාම කාර්යාලයෙන්, සංවිධානගත ප්රචණ්ඩත්වය, විපක්ෂ කණ්ඩායම් බිය වැද්දීම, රාජ්ය සම්පත් අයථා ලෙස පාවිච්චි කිරීම, ජාතිවාදී වෛරය වැපිරීම සහ තවත් බොහෝ දේවල් මුදාහැරෙනු ඇත.
රාජ්යයේ ඒ යෝධ බලහත්කාරය ඉදිරියේ විපක්ෂ බලවේගවලට ඇත්තේ, සාධාරණ සහ සදාචාරමය අරමුණකි. ගිය සතියේ මෛතී්රපාල සිරිසේන ඇතුළු පිරිසේ ආගමනය විසින් ඇති කරන ලද උද්යෝගය සහ උද්දාමය දැන් විපක්ෂයට තිබේ. 2010 සිටි සරත් ෆොන්සේකාට වඩා, මෙවර ඉදිරිපත්ව සිටින මෛත්රීපාල සිරිසේන, පන්නරයක් සහිත පළපුරුදු දේශපාලන නායකයෙකි. එසේම දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ ශ්රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ මහ ලේකම්වරයා වශයෙන් සිටීම නිසා අත්කර ගත් සංවිධානමය ශක්තියක්ද ඔහුට තිබේ. ඊටත් අමතරව, රජරට ප්රදේශයේ බිම් මට්ටමේ බලගතු ජනතා බලයක්ද තිබේ. එසේම, විපක්ෂයේ පොදු අපේක්ෂකයා වීම පමණක් නොව, විපක්ෂයේ ‘එකම පොදු අපේක්ෂකයා’ වීමත්, ඔහුගේ වාසියට සිටින කාරණයකි. වෙනත් විපක්ෂයේ පක්ෂ, මේ අවස්ථාවේ පරදුවට තැබෙන ඔට්ටුව ගැන අවබෝධයෙන් සිටිය යුතුය. එනිසා, හුදෙක් තරගය සඳහාම තවත් අපේක්ෂකයන් ඉදිරිපත් නොකිරීමට වගබලාගත යුතු අතර, එසේ තවත් අපේක්ෂකයන් ඉදිරිපත් කළහොත් එය මහින්ද රාජපක්ෂගේ වාසියටම සිටින බවත් තේරුම්ගත යුතුය. එනිසා මෙය අපි ද්වන්ද සටනක් බවට පත්කරමු. එහිදී තීරණයක් ගැනීම ජනතාවට භාර කරමු. දැන් අප ඉදිරියේ ගැලවීමේ මගක් නිරාවරණය වී තිබේ.
රාජන් පිලිප්ස්
*2014 නොවැම්බර් 22 වැනි දා ‘දි අයිලන්ඞ්’ පුවත්පතේ පළවූ A Historical Defection & A political Thunderbolt නැමැති ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය ‘යහපාලනය ලංකා’ අනුග්රහයෙනි
...............................................................................................................................................................Nov 9, 2014
Mayhem In The Menagerie; All Bulls In Must
By Kumar David
.........................................
Ants in Ranil’s pants
Schizophrenia is a personality split into two; imagine if the partition was three or four hostile segments! Ranilsays; “I will definitely contest”; the UNP says “a Common Candidate will be chosen by the joint opposition”. Ranil declares: “The executive presidency (EP) must be abolished”, next day he intones “It should be reformed”; other UNP leaders say “Down with EP”. Ranil pledges support for JHU’s 19A proposal knowing it stipulates that a modified EP be retained. He meets Sobitha’s panel and swears allegiance to its nonnegotiable ‘throw-out-EP’ stand, but ducks commitment to a road-map. As a result no one trusts him! Phew, this man must be costing his family a mint in shrink fees.
Ranil longs to sit on the EP throne; till he relieves his lust no Common Candidate (CC) will materialise, which is to say Mahinda will sail into a third term. I judge that a CC backed by the UNP, TNA, Sobitha, Fonseka, and I hope the JVP, has the edge by several percentage points. This Ranil chap must have been born under an eternal confusion star; or his godmother must be Pandora of Box fame. He cannot wake up to the reality that he and the UNP must unambiguously abandon EP and proclaim it from the rooftops. The key to getting a common candidate, whoever it be, is in the hands of Ranil and the UNP, but they are making an almighty cock-up.
Champika-JHU game plan
I wrote on Patali Champika Ranawaka’s (PCR) book release and offered an analysis of an unfolding socio-political process on 14 August 2014 “Is Ranawaka initiating a leadership challenge?” My case, in summary consisted of two points: (a) PCR is building himself as a future presidential candidate, (not 2015-16 but next time), and (b) Sinhala intelligentsia, young to middle-aged professionals and technologists are queuing up behind his campaign linking nationalism with professional competence and anti-corruption. I see in this game-plan a shrewd long term consolidation in this election season.
PCR is taking his successful book launch (“Power and Power”) to the provinces in a series of meetings and candidly attacking the corruption of his Cabinet colleagues, the regime’s high corporate appointees and its cronies. He has not yet taken aim at the Pakse siblings and nefarious family undesirables, but clearly he is biding his time. Meanwhile the JHU is strident in its demand that 19A be enacted and leader Rev Omalpe Sobitha is outspoken in a no holds barred assault on the regime. Notwithstanding all this the Pakses dare not touch PCR, Rev Omalpe, or the JHU for fear the Sinhala-Buddhist base will collapse. Like SWRD in 1951, PCR-JHU will make a move during Pakse’s third term – if he wins....................
-
No comments:
Post a Comment